Ο ομφάλιος λώρος

BUZZING..in your ear

Όταν ο Αδάμ γνώρισε και ερωτεύτηκε την τέλεια γυναίκα, την Εύη, άρχισε να ονειρεύεται την δημιουργία της ιδανικής οικογένειας. Έβλεπε σε εκείνη όλα τα στοιχεία που, ενδόμυχα, έλειπαν απ' την δική του ζωή. Ήταν όμορφη, δυναμική αλλά και πειθήνια. Αγαπούσε την φύση, τα ζώα και έκανε τον Αδάμ να αισθάνεται κυρίαρχος της σχέσής τους. Απ' την άλλη μεριά, η Εύη έψαχνε έναν σύντροφο που να ενσάρκωνε δυναμισμό, σιγουριά και ασφάλεια. Και όλα αυτά της τα ενέπνεε ο Αδάμ, αν και εκείνος είχε ένα μικρό, ανατομικό θωρακικό πρόβλημα εκ γενετής και του έλειπαν 1-2 πλευρές. Η Εύη όποτε ήθελε να κάνει κάτι που δεν ήθελε ο Αδάμ, για να τον πειράξει του έλεγε: "Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάσαι".

Τον πρώτο καιρό όλα θύμιζαν παραμύθι. Ο πρίγκιπας είχε σώσει την όμορφη κόρη, ανταλλάσσοντας αιώνιους όρκους πίστης και αφοσίωσης. Αποκορύφωση της αγάπης τους, ήταν ο ερχομός του παιδιού τους. Ήταν η επισφράγιση της παντοτινής σχέσης τους, η διαιώνιση των κυττάρων τους. Και τότε ήταν που το παραμύθι πήρε σάρκα και οστά. Το παιδί άλλαξε την δυναμική στη σχέση τους.

Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε πλέον η μικρή Φοντάνα. Όλα τα φώτα της προσοχής έπεσαν πάνω στην μικρή.

Η Φοντάνα ήταν ένα παιδί κατά βάθος εσωστρεφές, που όσο μεγάλωνε προσπαθούσε να το αποκρύψει πρώτα απ' τους γονείς της και έπειτα απ' τον κοινωνικό της περίγυρο, γιατί το θεωρούσε αδυναμία, παρουσιάζοντας έναν δυναμικό και ζωντανό χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα είχε μεγάλη αγάπη στην τέχνη του χορού και του δράματος, και όποτε οι γονείς της αγνοούσαν τις επιθυμίες της, η Φοντάνα επιδιδόταν σε αυτοσχέδιες χορογραφίες που συνοδεύονταν και από την ανάλογη δραματοποίηση, ως αντιδραστικό μηχανισμό.

Όταν για παράδειγμα κάτι συνέβαινε στο σχολείο που την αναστάτωνε, οι γονείς της πάντα της ενίσχυαν τις ενοχές της ότι εκείνη ευθυνόταν για το οποιοδήποτε πρόβλημα που είχε προκύψει. Έτσι σαν αντανακλαστική κίνηση, η Φοντάνα χόρευε το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, με ύφος τραγωδού σε παράσταση στο θέατρο της Επιδαύρου.

Όταν επίσης η μικρή Φοντάνα δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία στις σχολικές ή αθλητικές δραστηριότητες, οι γονείς της εμφάνιζαν σαν μοχλό πίεσης την ομοιοπαθητική μέθοδο, δηλαδή να ασχολείται εντατικά μετά το σχολείο, με όλα εκείνα που είχε μέτρια έως κακή επίδοση. Πίστευαν ότι έτσι θα βελτιωνόταν. Ως αντίδραση σε όλο αυτό, η Φοντάνα έβγαζε δραματικούς μονόλογους από γνωστά θεατρικά έργα και περιφέρονταν στο σπίτι ντυμένη με ένα ολόλευκο σεντόνι, κάνοντας κύκλους γύρω απ' τον εαυτό της. 

Οι γονείς της είχαν παρανόησει τα πάντα. Δεν συνειδητοποίησαν ότι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας της μικρής τους, ήταν μια κραυγή βοήθειας, που αποσκοπούσε στο να αφυπνίσει εκείνους για τις ανάγκες της. Αντίθετα, την ωθούσαν να μάθει τέχνες που άρεσαν πρώτη σε κείνους και έπειτα στους γνωστούς τους. Μάθαιναν τα παιδιά της γειτονιάς πλέξιμο με βελονάκι, έπρεπε και η Φοντάνα. Πήγαινε για εκμάθηση φλάουτου η ξαδέρφη Ευμορφία, έπρεπε και η Φοντάνα. Έπρεπε να μάθει το παιδί την κλίση του, ενώ η κλίση της φώναζε από μόνη της καθημερινά, μπροστά στα μάτια της. Χορόδραμα. Μπορεί τα κοντά της πόδια και χέρια να μην ήταν φτιαγμένα εκ φύσεως για αυτό, αλλά αυτό επιθυμούσε μέσα της. Ήθελε να γίνει καλλιτέχνιδα. Να εξωτερικεύει το εσωτερικό της πάθος. Ο Αδάμ όμως ήταν πολύ παραδοσιακός και δε θα το επέτρεπε ποτέ αυτό, ενώ η Εύη ήθελε η κόρη της να ακολουθήσει κάτι που θα είχε κοινωνική αίγλη και αποδοχή. 

Η Φοντάνα όμως βρήκε την δύναμη να τους παρακάμψει. Επαναστάτησε εναντίον τους, και έκανε αυτό που επιθυμούσε η καρδιά της. Σπούδασε στην Σικελία στην Σχολή Θεάτρου κ Τέχνης και άλλαξε το επίθετό της σε DiTrevi. 

Από τότε έχει γυρίσει τον κόσμο, με την υδρόγειο σφαίρα, αρκετές φορές, στο δωμάτιό της. Οι γονείς της στο διπλανό δωμάτιο, δεν της έχουν μιλήσει για πάνω από μια δεκαετία, τιμωρώντας την ουσιαστικά που τόλμησε να ακολουθήσει το δικό της όνειρο και όχι το δικό τους. 

Έτσι λοιπόν, ο Αδάμ, η Εύη και η Φοντάνα, είναι ένα σώμα με τρία ξερά κεφάλια, που δεν παραδέχονται ότι ενώ μπορεί να έχουν παρόμοιες ρίζες, ανθίζουν διαφορετικά και προς άλλη κατεύθυνση το καθένα. Το να κόψει ο ένας την πορεία του άλλου, δεν δείχνει εξουσία και υπεροχή. Ο αμοιβαίος σεβασμός για τον προσωπικό χώρο του καθένα, ενισχύει και τον δεσμό των γονιών με το παιδί, και το αντίστροφο. 

Και εσύ Αδάμ και Εύη, σταματήστε να νταντεύετε την μικρή Φοντάνα που έχει μεγαλώσει. Ο ομφάλιος λώρος έχει πιά κοπεί. Έχει ευθύνη των πράξεών της και εσάς το χρέος σας είναι να την παρακολουθείτε με αγάπη, να την στηρίζετε σιωπηλά και όχι να την αποδοκιμάζετε. Γιατί έτσι της αφαιρείτε κάθε φορά και ένα πούπουλο απ' τα φτερά της. Αφήστε την λοιπόν να "πετάξει" κι ας μη ξέρει τον προορισμό. Είναι δικός της και πρέπει να τον ανακαλύψει μόνη της, έστω κι αν κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της. 

Τέλος

                                                              MuMu

Εκδρομή - Greek edition

BUZZING..in your ear

*Αφιερωμένο στην μέση Ελληνίδα μανούλα

Ο κυρ Στράτος άνοιξε την πόρτα του γυαλισμένου του πούλμαν και έκανε σιωπηλό σινιάλο να ανέβουν οι μικροί μαθητές. Ήταν από κείνους τους οδηγούς που φαινόταν η πολυετή εμπειρία του στους δρόμους. Φορούσε γυαλιά ηλίου που καθρέπτιζαν, στο λιγοστά τριχωτό κεφάλι του, φόρμα βαμβακερή, σκουρόχρωμη, μαύρο μακό μπλουζάκι με χρυσή καδένα και σταυρό να πέφτει μπροστά, στριφτό τσιγάρο στο στόμα, και μπεγλέρι στα χέρια. Κλασική εικόνα Έλληνα οδηγού μεγάλων οχημάτων.

Αφού επιβιβαστήκαμε μικροί και μεγάλοι, πέταξε ο κυρ Στράτος το τσιγάρο του, αγνοώντας παντελώς το περιβάλλον και έκατσε στη θέση του. Λούτρινα κουκλάκια ήταν παντού γύρω του, λες και είμασταν σε Λούνα Παρκ, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι όποιος σημάδευε καλύτερα την καράφλα του, θα κέρδιζε και ένα λούτρινο. Η ατμόσφαιρα μέσα στο λεωφορείο ήταν αποπνικτική, με υγρασία και ζέστη να χτυπάνε κόκκινο. Μέχρι να λειτουργήσει ο κλιματισμός, όλοι μας είχαμε γίνει κατακόκκινοι σαν "αστακοί", λες και είμασταν σε τούρκικο χαμάμ ή πάνω σε καμήλα και διασχίζαμε έρημο. Μια μεγάλη πινακίδα ψηλά στο παρμπρίζ έγραφε: "Απαγορεύεται το φαγητό, το κάπνισμα και τα ποτά μέσα στο λεωφορείο", στα ελληνικά και στα αγγλικά. Γέλασα όταν συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου κοίταζα την πλάτη της μπροστινής θέσης, που στο κέντρο της είχε ένα μικρό, ενσωματωμένο σταχτοδοχείο που ανοιγόκλεινε. 

Οι πλισέ κουρτίνες ήταν δεμένες στις άκρες των παραθύρων με μεγάλη ακρίβεια, υποδηλώνοντας ότι δεν είχαν ανοιχτεί ποτέ.

Ο οδηγός πήρε στα χέρια του το μικρόφωνο και έκανε μια μικρή ομιλία καλωσορίσματος:

- Όποιο παιδάκι ανακατευτεί ή τον πιάσει το στομάχι του στην διαδρομή, να έρθει μπροστά. Μη μου γεμόσει με γάλατα το λεωφορείο. Επίσης, τσι κουρτίνες δε τσι ανοίγομε (δις)

Ανάβοντας τη μηχανή του οχήματος, ανοίγει και το ηχοσύστημά του στη διαπασών. Άρχισε ένα λαϊκό ποτ πουρί τραγουδιών, όπου τα περισσότερα ήταν άγνωστα σε μένα. "Κακά τα ψέματα σε θέλω και το ξέρω.." ήταν ο πρώτος στίχος που κατάφερα να εντοπίσω στο χαοτικό "μουσικό όργιο" που ακουγόταν, με το σκήπτρο να παίρνει το άσμα: "Όταν είχα λεφτά μ’ αγαπούσανε όλοι, τώρα που' μαι στεγνός, η καρδιά μου είναι μόνη". Αφού ευχαρίστησα το Θεό που είχα καταφέρει να πιω έναν καφέ στον προαύλιο χώρο του σχολείου το πρωί πριν ξεκινήσει η εκδρομή, άρχισα να γελώ νευρικά. Τα παιδιά είχαν γίνει πραγματικοί μάρτυρες ενός  λαϊκού προγράμματος, εφάμιλλο με εκείνα της λεωφόρου Συγγρού και Ιεράς οδού στην Αθήνα, ενώ ο οδηγός είχε ξεκάθαρα μπερδέψει τους μικρούς του επιβάτες με πελάτες μουσικής σκηνής.

Σε λίγο θα κάναμε μια σύντομη στάση στην φυσική λίμνη του Κουρνά, στην μοναδική λίμνη γλυκού νερού της Κρήτης. Είχαμε ιδιαίτερη χαρά που θα βλέπαμε το μέρος όπου είχαν αναπτυχθεί διάφοροι θρύλοι για το πώς δημιουργήθηκε, να ανέβουμε στα υδροποδήλατα και να αισθανθούμε το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που λέγεται ότι επηρεάζει κάποιους όταν επισκέπτονται την λίμνη.

Η αντανάκλαση της λίμνης στην καράφλα του Στρατή, ενημέρωνε ότι βρισκόμασταν πολύ κοντά στον προορισμό μας. 

Αφού κάτσαμε περίπου μία ώρα ξεκούρασης για τους μεγάλους και παιχνιδιού για τους μικρούς, επιβιβαστήκαμε και πάλι στο πούλμαν. Ο Στράτος αγνοούνταν για περίπου 5 λεπτά, κάνοντας την εμφάνισή του βρεγμένος απ' την κορφή έως τα νύχια. 

- " Έκανα ένα αυτοσχέδιο ντουζάκι να δροσιστώ", είπε στην δασκάλα του τμήματος του γιου μου, κλείνοντας της με νόημα το μάτι. 

Το άναμμα της μηχανής ξεκίνησε ένα διαφορετικό μουσικό πρόγραμμα, αυτή τη φορά πιο έντεχνο. Ανακουφισμένοι ότι δε θα επηρεαστούν οι ακουστικοί μας πόροι και κυρίως των παιδιών, βολευτήκαμε στις ίδιες θέσεις. Κατά τη διαδρομή, ένιωσα ότι ο οδηγός μας ήταν ο "Δον Κορλεόνε" της ασφάλτου σε δημοτικότητα και κύρος, καθώς τα προπορευόμενα μεγάλα οχήματα του αντίθετου ρεύματος, λεωφορεία, φορτηγά, νταλίκες κόρναραν με ενθουσιασμό, χαιρετώντας τον με σεβασμό, ο οποίος ανταποκρινόταν με ανάλογο νεύμα, μιλώντας παράλληλα με κάποιον "Τόλη" τηλεφωνικά μέσω του Bluetooth του, για κάποιον "μαλ@κα" που έκανε "μαλ@κίες".

Φτάνοντας στον προορισμό μας, στις αθλητικές εγκαταστάσεις για τα παιδιά, σύντομα χωριστήκαμε σε γκρουπ γονιών, δασκάλων, παιδιών και οδηγών.

Αφού ξεζαλιστήκαμε απ' την οδήγηση και το μουσικό πρόγραμμα του οδηγού μας, απολαύσαμε τον καφέ μας μες στο λιοπύρι.

Η επιστροφή έγινε σε ανάλογο μοτίβο, με ξέφρενα λαϊκά τραγούδια, κόρνες, τηλεφωνικές συνομιλίες μέσω Bluetooth και προσπεράσεις που ανέβαζαν τους σφυγμούς, όπως των καρδιοπαθών. Η επιστροφή στη σχολική μονάδα φάνηκε λυτρωτική για όλους, με αίσθημα παρόμοιο με εκείνων που ξενιτεύονται και γυρίζουν στα πάτρια εδάφη μετά από πολλά χρόνια. Σχεδόν φίλησα τα ιερά χώματα του πάρκιν. Ο Κυρ Στράτος σκούπισε την καράφλα του απ' τον ιδρώτα και εμείς σκουπίσαμε τα δάκρυα απ' τα συγκινημένα μάτια μας και χωριστήκαμε. 

Βλέποντάς τον όμως να απομακρύνεται, μ'επιασε μια νοσταλγία. Θέλησα να τον αποχαιρετίσω στην δικιά του γλώσσα, γιατί τουλάχιστον αυτό το άξιζε, το είχε κερδίσει. Τον χαιρέτισα λοιπόν εγκάρδια, αλλά νοητά, με τους εξής στίχους:

"Φίλε έφυγε o Στράτoς

Και παρέλυσε τo κράτoς

Κι η vυχτεριvή ζωή

Έχει μείvει oρφαvή."

Τέλος

                                                              MuMu

Το Σανδάλι και η Κάλτσα

BUZZING..in your ear

Ιούνιος. Κρήτη. Ξεκίνησε η ζέστη. Έκανε ο ήλιος την εμφάνισή του, δυναμικά, δηλώνοντας ότι "ήρθε για να μείνει" και την διάθεσή του να μας "σιγοψήσει" στο grill, να μας κάνει είτε ροζ, είτε μαύρους σε απόχρωση, ανάλογα με τα αποθέματα μελατονίνης του καθένα. Τα αξεσουάρ της εποχής άρχισαν να κυκλοφορούν σε μεγάλη ποικιλία. Αντηλιακά, μαγιό μπικίνι, ολόσωμα, ανδρικά speedo, βερμούδες πολύχρωμες, παρεό, καπέλα ψάθινα, γυαλιά ηλίου, τσάντες θαλάσσης, ομπρέλες και πετσέτες. Την μεγαλύτερη και πιο έντονη παρουσία στο νησί, όμως, την έκαναν δύο επιστήθιες και παντοτινές συντροφικές φιγούρες απ' το εξωτερικό, το δερμάτινο Σανδάλι και η βαμβακερή λευκή Κάλτσα. 

Το Σανδάλι και η Κάλτσα, αν και από διαφορετικές καταγωγές, είχαν γνωριστεί πριν πολλά χρόνια και είχαν αναπτύξει έναν ισχυρότατο, άρρηκτο δεσμό, από εκείνους που δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει. Ήταν θέμα χημείας. Γιατί ως γνωστόν, τα ετερώνυμα έλκονται. 

Σε ένα επαγγελματικό του ταξίδι, το Σανδάλι, το 1970, είχε έρθει στα ελληνικά νησιά, προσπαθώντας να λανσάρει την νέα του κολλεξιόν, ως νεοεμφανιζόμενος τότε σχεδιαστής, και να την προσαρμόσει στα δεδομένα της ελληνικής επαρχιακής μόδας, επηρεασμένος από τα αρχαιοελληνικά πρότυπα. Η αποδοχή είχε γίνει με μεγάλη προσπάθεια και κόπο, καθώς η τότε ελληνική αγορά ήταν πολύ πιο παραδοσιακή και συντηρητική. Η αλλαγή σε σανδάλι απ' το πατροπαράδοτο τσόκαρο, θεωρούνταν ριζοσπαστική. Και τότε το Σανδάλι γνώρισε την Κάλτσα. Η έλξη ήταν κεραυνοβόλα.

Η Κάλτσα είχε έρθει και κείνη στα ελληνικά νησιά απ' την παγωμένη χώρα της, για διακοπές υγείας, μετά απ' την σύσταση του οικογενειακού γιατρού της για ζεστό κλίμα, θάλασσα και ξεκούραση.

Την ταλαιπωρούσαν κλωστοϋφαντουργικές ιώσεις εκ γενετής, από τότε που ήταν ακόμα σοσονάκι. Μεγαλώνοντας, δοκίμασε κάθε λογής κάλτσες, μέχρι να βρει το προσωπικό της στυλ. Νάυλον, συνθετικό βαμβάκι, καλτσόν, ιατρονοσηλευτικές κάλτσες για πρόληψη θρομβώσεων. Μερικές απ' αυτές της προκαλούσαν τρομακτικές αλλεργικές αντιδράσεις. Στην δε εφηβεία, ανέπτυξε και φοβίες προς τις ασθένειες, πιστεύοντας ότι η ψηλή έως το γόνατο ένδυση θα την βοηθούσε προληπτικά. Μέχρι την ενηλικίωση, κατέληξε ότι της ταίριαζε απόλυτα το 100% πρόβειο αυστραλέζικο μαλλί.

Έφτασε στα ελληνικά νησιά, 'Εκείνο το Καλοκαίρι' του '70, φορώντας μόνο αγνό, παρθένο μαλλί έως τα γόνατα. Μόλις αντίκρυσε το Σανδάλι, ένιωσε τις ίνες της να στέκονται όρθιες απ' την ηδονή. Το Σανδάλι απ' την άλλη, ένιωθε ότι οι λωρίδες δέρματος που τον τύλιγαν, θα έσπαγαν απ' τον πόθο. Από εκείνη την στιγμή, έγιναν αχώριστοι. Δεν ξεκόλλησε ποτέ ο ένας απ' τον άλλον και υποσχέθηκαν ότι κάθε χρόνο θα γιόρταζαν την γνωριμία και ένωσή τους, εκεί ακριβώς που είχαν συναντηθεί: Στα ελληνικά νησιά. 

Τα χρόνια περνούσαν. Μόδες έρχονταν και έφευγαν, μα εκείνοι πιστοί στον εαυτό τους, είχαν δώσει όρκο αγάπης πως τίποτα και κανείς δε θα αλλοίωνε τον δεσμό τους.

Έτσι έως και σήμερα, η έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν, προς τιμήν τους, ξεκινάει επίσημα μόλις εμφανιστούν τα πρώτα σανδάλια με κάλτσες στο νησί, θυμίζοντας στον καθένα μας τις υποσχέσεις που έχουμε κάνει στον Εαυτό μας και στους άλλους, αλλά και την σημαντικότητα της αφοσίωσης στην αιώνια Αγάπη.

Τέλος

                                                              MuMu