Χάλια βγήκε η τούρτα. Πώς μου ήρθε να κάνω εγώ συνταγή του Παρλιάρου, που δε ξέρω τη διαφορά μεταξύ της μαρίζ και του μπεν μαρί. Μόνο τον Big Ben ξέρω. Θα πω ότι την εμπνεύστηκα από ένα ντοκιμαντέρ που είδα για τον πύργο της Πίζας, σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη νέα τάση της ζαχαροπλαστικής που θέλει τα γλυκά να μιμούνται έργα τέχνης σουρρεαλισμού.
Μα πραγματικά, δε θα ήταν ωραία ιδέα; Φανταστείτε την ύπαρξη μιας επιχείρησης που να στοχεύει στην δημιουργία γλυκών εδεσμάτων, βασισμένα σε έργα τέχνης. Για παράδειγμα, θέλετε να κάνετε ένα γλυκό σε κάποιον που αντιπαθείτε και να του φτιάξετε μια αποδομημένη τούρτα που να παραπέμπει στη Guernica του Picasso, δηλώνοντας με έμμεσο τρόπο ότι η παρουσία του είναι καταστροφικής συνέπειας. Ο παραλήπτης του δώρου θα νιώσει ξεχωριστός λόγω ιδιαιτερότητας του γλυκού και ο αποστολέας ικανοποίηση επειδή έστειλε το μύνημα που ήθελε.
Ή επιθυμείτε να δηλώσετε τον αθεράπευτο έρωτά σας προς ένα πρόσωπο και δεν τολμάτε να το εκφράσετε με λόγια. Το κάνετε μέσω ζάχαρης, δημιουργώντας μια τούρτα που να απεικονίζει τους "Εραστές" του Rene Magritte.
Δυστυχώς η δική μου τούρτα θύμιζε την αντίδραση που προκαλείτε απ' το "Scream", του Edvard Munch. Ξέρετε αυτή την μορφή που καλύπτει τα αυτιά και ανοίγει διάπλατα το στόμα, βγάζοντας μια κραυγή φόβου και απέχθειας μαζί; Αυτή.
Εύχομαι να είναι τουλάχιστον νόστιμη. Θα φροντίσω να έχει ανέβει το επίπεδο της αλκοόλης στο αίμα των παρευρισκομένων, ώστε το γλυκό μου να τους φανεί "θεϊκό", ίσως και "σωτήριο" αντίδοτο για την ζάλη απ' το ποτό.
Το μαγαζί βέβαια δεν έχει φαγητό. Μεγάλο πρόβλημα. Κάτι platters τυριού, αλλαντικών, φρούτων και λαχανικών, που τα 2/5 καλύπτονται απ' την ξύλινη επιφάνεια της πιατέλας, το 1/5 από "βοσκή" απ' τον κήπο του ιδιοκτήτη και τα υπόλοιπα είναι ας πούμε τα φαγώσιμα. Καλύτερα να φάω κάτι πρόχειρο λοιπόν μη με πειράξουν τα κοκτέιλς. Ας φτιάξω έναν ντάκο.
Σκέφτομαι να βάλω φόρεμα γιατί έχει καύσωνα και τουλάχιστον θα υπάρχει ένας αερισμός "εκεί στο νότο" να με δροσίζει ανά διαστήματα. Το λευκό με τις παπαρούνες. Ψηλά παπούτσια; Όχι, έχω να βάλω απ' τον γάμο μου και με χτύπησαν στο κουτουπιέ. Από τότε πρήστηκαν τόσο πολύ τα πόδια μου που τωρα μπαίνουν μόνο σε ό,τι φέρει αθλητική επωνυμία.
Φόρεμα με αθλητικό; Καθόλου κομψό. Προτιμώ βέβαια την άνεση απ' την κομψότητα. Αλλά πάλι, δε βγαίνω τόσο συχνά, άρα θα έπρεπε να στολιστώ. Βάζω ένα σφηνάκι blue Curacao, καθώς δεν διέθετε κάτι άλλο η κάβα μου, να μου δώσει αυτοπεποίθηση και αποφασίζω να φορέσω τα ψηλοτάκουνα σανδάλια. Πίνοντας και το δεύτερο σφηνάκι, σκέφτομαι ότι θα μοιάζω σίγουρα με αρχαία Ελληνίδα, όχι απαραίτητα αριστοκρατικής καταγωγής, ίσως με κάποια σύζυγο πλούσιου γαιοκτήμονα. Έστω και τοπικού άρχοντα.
Κατευθύνομαι προς τον καθρέφτη να μακιγιαριστώ. Κοιτάζομαι, χαμογελάω διάπλατα, ξανακλείνω το στόμα μου με ντροπή καθώς τα δόντια μου είχαν γίνει όλα μπλε. Καταραμένο λικέρ, σκέφτομαι, παίζεις με την αυτοπεποίθησή μου. Ανοίγω την παλέτα σκιών μου. Νιώθω σαν μεγάλη αρτίστα απόψε, μπροστά σε λευκό καμβά με την παλέτα χρωμάτων στο χέρι, έτοιμη να δημιουργήσει πίνακα που θα μείνει στην ιστορία. Ακολουθούν συντονισμένες πινελιές στο πρόσωπο, ψεκασμούς αρωμάτων και κόκκινα κραγιόν. Έμοιαζα ελαφρώς στην ξαδέρφη μιας φίλης μου που έκανε drag show, την Glitter Girl , αλλά κοιτώντας την ώρα συνειδητοποίησα ότι είχα αργήσει.
Έφυγα αστραπιαίως, ξεχνώντας να κλειδώσω την εξώπορτά μου.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, αλλάζω στα αναπαυτικά μου παντοφλάκια οδήγησης. Φτάνω καθυστερημένα στο μαγαζί. Στο βάθος μια μεγάλη παρέα κοριτσιών, που έμοιαζαν σαν πυγολαμπίδες, με τα αστραφτερά καπελάκια, κορδέλες, μπαλόνια γελούσαν και φώναζαν συνθήματα γάμου. Όχι δεν ήταν αυτή η παρέα μου. Αυτό ήταν bachelorette. Λάθος μαγαζί. Ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω πάλι τα παντοφλάκια μου και οδηγάω μέχρι το επόμενο στενό.
Μπαίνω και βλέπω τα κορίτσια μου. Όλες με αγριοκοίταξαν που είχα αργήσει. Αλλά μόλις αντίκρυσαν την τούρτα μου, ξεράθηκαν στα γέλια.
"Ευτυχώς, φάνηκε σε κάτι χρήσιμο η τούρτα μου", σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Τέλος
MuMu
