BUZZING..in your ear

Στην χώρα των κλώνων

BUZZING..in your ear

Μπήκα σ' ένα επώνυμο κατάστημα ρούχων βιαστικά, για να βρω κάποιες πρόχειρες, καθημερινές αλλαξιές. Απ' την βιασύνη μου σχεδόν κουτούλησα μια κυρία, λίγο πάνω απ' τα σαράντα έτη, υπερβολικά καλοντυμένη για πρωί, με πολύ προσεγμένο μακιγιάζ, λαμπερό και ενυδατωμένο πρόσωπο, πυκνές βλεφαρίδες που υψώνονταν σαν την βλάστηση της σαβάνας, φρύδια τοξοτά σαν την είσοδο της μονής Αρκαδίου,  χείλη γεμάτα και φουσκωτά, σαν τα μπρατσάκια της κόρης μου για την θάλασσα και αξεσουάρ πιο αστραφτερά και απ' τον milky way (ελληνιστί Γαλαξία). Αρχικά νόμιζα ότι ανήκε στο προσωπικό του καταστήματος και προωθούσε προϊόντα, περιμένοντας να με ψεκάσει με κάποιο νέο άρωμα γνωστού οίκου. Προς έκπληξή μου την είδα να κινείται προς το ταμείο με γεμάτο το καλάθι της, συνειδητοποιώντας ότι ήταν πελάτισσα.

Κρύφτηκα πίσω απ' τα μακριά, μποέμ φουστάνια με φούντες, φοβούμενη πως αν με δει θα νομίζει, έτσι ξεμαλλιασμένη και με τις σαγιονάρες της παραλίας, ότι έκανα  επαιτεία και θα με "φιλοδωρήσει", καθώς φαινόταν εύπορη. Ντροπιασμένη που ξέχασα να βγάλω τα φρύδια μου, χαμήλωσα το βλέμμα μου και κινήθηκα σχεδόν σαν αίλουρος προς το ασανσέρ. Θυμάμαι να νιώθω την μεγαλύτερη ανακούφιση του κόσμου, όταν έκλειναν οι ασημένιες πόρτες του ανελκυστήρα και πατώντας τον αριθμό του ορόφου που ήθελα να ανέβω, μου ήρθαν οι στίχοι του Βρεττού " και πετάω ψηλά, μέχρι τ' αστέρια φτάνω κι ακόμα παραπάνω".

Μόλις έφτασα στον όροφό μου, άνοιξαν οι πόρτες και νόμιζα ότι είχα ξαναβρεθεί στην είσοδο. Μια γυναίκα ίδια με την προηγούμενη. Ίδιο ξανθό, κρεπαρισμένο μαλλί, με ίδιο μακιγιάζ και χείλη και φρύδια. Καθώς το βλέμμα μου χαμήλωνε διερευνητικά, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για το ίδιο άτομο, καθώς τα ρούχα και τα αξεσουάρ ήταν διαφορετικά. 

-"Δεν είναι δυνατόν, μάλλον είναι αδερφές", σκέφτηκα. Ή είχα κάτσει πολύ ώρα στον ήλιο και τα μάτια μου έβλεπαν την ίδια εικόνα, όπως το μυαλό αναπαράγει τις ίδιες αναμνήσεις στο Alzheimer's. 

Κούνησα δεξιά αριστερά το κεφάλι μου, λες και αυτό θα βοηθούσε, και προχώρησα προς τους διαδρόμους με τις βερμούδες. Πανδαισία χρωμάτων. Σάστισα και αποπροσανατολίστηκα, λες και είχα βρεθεί στο τρίγωνο των Βερμούδων. Μια γυναίκα μπροστά μου, γνώριμη, είχε σκύψει να μαζέψει τις 7 βερμούδες διαφορετικού χρώματος. Με το που έστριψε και βρέθηκε απέναντι μου σε απόσταση αναπνοής, ξανασάστισα. 

-Σας ξέρω; αναφώνησα.

-Я не говорю по-гречески, я русский απάντησε. 

-Αχ με συγχωρείτε, excuse me, πρόσθεσα και προχώρησα.

Φυσικά και την είχα ξαναδεί. Ήταν η ίδια κυρία που είχα δει στην είσοδο και μετά βγαίνοντας απ' το ασανσέρ. Όχι, όχι δεν ήταν η ίδια, ήταν σαν εκείνες, αλλά διαφορετικό άτομο. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε κάποια τηλεοπτική φάρσα, όπου είχαν αμολήσει ολόιδιες γυναίκες με πανομοιότυπα μαλλιά, φρύδια και χείλη και περίμεναν την αντίδραση του κόσμου στο κοινωνικό αυτό πείραμα. Κοίταζα τις γωνιές της οροφής του καταστήματος για κρυμμένες κάμερες.

Κατέβηκα προς το ισόγειο, νιώθοντας ότι βρισκόμουν σε λαβύρινθο και με απειλούσε ένα τέρας με κεφάλι Λερναίας Ύδρας. Έψαχνα την έξοδο σαν μανιακή, και μόλις βρέθηκα στο πεζοδρόμιο ένιωσα να αναπνέω. 

-"Όνειρο ήταν καλέ", σκέφτηκα. Είναι δυνατόν όλες οι γυναίκες εκεί μέσα να έχουν κλωνοποιηθεί;

Αφού απομακρύνθηκα, άρχισα να ηρεμώ στη σκέψη και να λογικεύομαι. Κι όμως έτσι ήταν. Οι περισσότερες γυναίκες της εποχής μας έχουν αυτή την εικόνα. Είναι σαν ίδιες, αλλά είναι άλλες. Λες και ανήκαν σε μια μεγάλη πολυμελή οικογένεια που οι γονείς τους ξέχασαν κάθε μέθοδο αντισύλληψης, λες και ήταν διαφημιστικό για κάποιο επώνυμο οίκο, λες και είχε ανατιναχθεί κάποιο εργοστάσιο κλώνων και είχε "ξεράσει" παντού τα "προϊόντα" του. Δε διαφωνώ φυσικά στο να περιποιείται μια γυναίκα τον εαυτό της, διαφωνώ απλά στις υπερβολικές αισθητικές παρεμβάσεις. Συγκεκριμένα αυτές που σε κάνουν να μοιάζεις με άλλη από αυτή που είσαι, αλλά ουσιαστικά να μοιάζεις με την διπλανή σου.

Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητό μου, πέρασα από μια τζαμαρία και είδα στιγμιαία το είδωλό μου. Ναι, θα μπορούσα να είχα βάλει λίγο κραγιόν, θα μπορούσα να είχα περιποιηθεί τα νύχια ή τα μαλλιά μου για να αρέσω σε μένα πρώτα. Δεν ήταν δύσκολο, θα έβρισκα τον χρόνο. Δε θέλω όμως να γίνω διαφορετική από αυτό που είμαι, μόνο και μόνο για να ταιριάξω στην χώρα των κλώνων. Δε θέλω χείλη σαν σαμπρέλες, βλεφαρίδες πιο ψεύτικες και απ' τον πλαστικό φίκο στο μπαλκόνι μου. Δε θέλω να περνώ από καθρέπτες και βιτρίνες και να μην με αναγνωρίζω. Προτιμώ οι "κλόουν" να είναι σε τσίρκο, και να γελώ εγώ μαζί τους και όχι εκείνοι με μένα.

Τέλος 

                                                             MuMu

Ο μύθος της τέλειας γυναίκας

BUZZING..in your ear

Πόσο αστείο να ξεκινάει κανείς τη ζωή του σαν την πεταλουδίτσα, με κινήσεις αέρινες, σχεδόν χορευτικές και να καταλήγει σαν ύαινα, με το τρομαχτικό ουρλιαχτό της, που θυμίζει άγριο, υστερικό ανθρώπινο γέλιο;

Όταν ξεκινάμε την επαγγελματική μας καριέρα, είμαστε γεμάτες όνειρα, κάνουμε φανταστικά σενάρια διάκρισης και επιτυχούς παρουσίας στον χώρο της δουλειάς μας. Θέλουμε να μας σέβονται, να μας αντιμετωπίζουν ισότιμα ανάμεσα στο φύλο μας, αλλά και από το αντίθετο φύλο, να εκπέμπουμε αυτοπεποίθηση και δυναμισμό, χωρίς να χάνουμε την γυναικεία μας φύση. Επιθυμούμε η εξέλιξή μας να θυμίζει την μεταμόρφωση της πεταλούδας ή το παραμύθι με το ασχημόπαπο. Διαρκώς προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε, ώστε στο τέλος να προκαλέσουμε θαυμασμό και δέος στον αποδέκτη μας. Είτε είναι αυτός εργοδότης, είτε είναι συνάδελφος. Αλλά κάπου στο ενδιάμεσο χάνουμε τον δρόμο μας. Ή τον Εαυτό μας.

Οι πολλοί και ταυτόχρονοι ρόλοι της σύγχρονης γυναίκας ίσως μας έχουν μπερδέψει και εν τέλει παιδέψει. Δεν ξέρουμε ποιον ρόλο να βάλουμε προτεραιότητα, έχοντας τον φόβο μήπως απορρίψουμε τους υπόλοιπους ρόλους, ως λιγότερο σημαντικούς. Δηλαδή, αν μια γυναίκα επιλέξει τον ρόλο του γονέα, ως κύριο ρόλο της ζωής της, σίγουρα δε θα μπορέσει να αποδώσει το ίδιο αποτελεσματικά στον ρόλο της ως επαγγελματίας και το αντίστροφο. Όταν η επιθυμία υπερέχει από τις πραγματικές δυνατότητές μας, εκεί θα συμβεί αναπόφευκτα και το χάος. Στην προσπάθειά μας να επιτύχουμε ισόβαθμη επιτυχία σε όλους τους τομείς, παθαίνουμε νευρικό κλονισμό. Και αν δεν έρθουμε σε πλήρη συναίσθηση ότι δεν μπορούμε αιωνίως να ποντάρουμε στην τελειομανία μας, σύντομα θα μας χτυπήσει την πόρτα η υπερκόπωση, η μελαγχολία ή η κατάθλιψη. 

Το λυπηρό είναι ότι πριν φτάσουμε σε μια τέτοια φωτισμένη κατάσταση, σίγουρα θα έχει προηγηθεί κάπου μια "ήττα", μια αποτυχία, κρούωντάς μας τον "κώδωνα του κινδύνου" ότι οδεύουμε σε σωματική και πνευματική πτώση. 

Αν είμαστε τυχερές, θα αποδεχτούμε την ανθρώπινή μας φύση, διώχνοντας την "θεϊκή" φαντασίωση. Και έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε όσα έχει να μας δώσει η ζωή και να τα ανταποδώσουμε, ίσως και στο διπλάσιο, στους αγαπημένους μας. Δεν είναι κακό να πούμε: "Δε μπορώ άλλο" ή "μπορώ μέχρι εδώ". 

Αν όμως δεν τα καταφέρουμε, και πεισματικά εμμένουμε στο "παραμύθι της τέλειας γυναίκας", ακολουθούμε μια σίγουρη πορεία προς την αυτοκαταστροφή. Και ξεκινάει η λυπηρή μεταμόρφωση της ψυχής μας, από εκείνης της όμορφης πεταλούδας σε αυτή, της τρομαχτικής ύαινας. 

Ο φόβος αυτός είναι περισσότερο πιθανός στον επαγγελματικό χώρο. Όπου ο ανταγωνισμός, και δη ο γυναικείος, είναι αδυσώπητος. Όποια από μας δεν καταφέρει να διακριθεί, είναι ανάξια ή περιθωριοποιημένη. Και όποια καταφέρει να ξεχωρίσει θα γίνει το "μήλον της Έριδος" ή το Μαύρο Πρόβατο. Άσε που σίγουρα μπορεί να υπονοηθεί ότι η επιτυχία είναι πλασματική ή να οφείλεται σε κάποια άλλη επιρροή. Η παρουσία μιας επιτυχημένης γυναίκας στον επαγγελματικό χώρο σίγουρα αμφισβητείται. Κυρίως από εμάς τις ίδιες. Και αυτό από μόνο του είναι άγριο και άδικο. Πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει την αξία της, σε καθημερινή βάση, σε αντίθεση με τον άντρα, όπου η επιτυχία του είναι συνώνυμο του φύλου του και αναπόφευκτη συνέπεια.

Έχουμε τόσες προσδοκίες απ' τον εαυτό μας, που στο τέλος τον χάνουμε ή τον αλλοιώνουμε. 

Και όταν τον χάνουμε γινόμαστε όλα όσα σιχαινόμαστε. Πικρόχολες, κάνοντας επίθεση ακόμα και στο ίδιο μας το φύλο. Το βλέμμα γίνεται πιο σκοτεινό, σχεδόν βλοσυρό, γιατί κυριεύεται από ζήλεια. Γιατί αυτή και όχι εγώ. Και τότε το εργασιακό περιβάλλον γίνεται πιο τοξικό από ποτέ. 

Και εκεί που κάποτε κατοικούνταν από χρωματιστές, ονειροπόλες και χαρισματικές πεταλούδες, καταλαμβάνεται από αγέλη υαινών, που δρούν υποχθόνια, άγρια και αιμοβόρα, που με μεγάλη ευκολία μπορούν να θρυμματίσουν ακόμα και τα οστά της επικείμενης λείας τους.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και ενδοσκοπικό.

Τι θες να είσαι τελικά; Πεταλούδα ή Ύαινα;

Τέλος.

                                                        MuMu

BUZZING..in your ear

                                               

       Καλό Καλοκαίρι!!

                                                        MuMu

Σ.Ε.Ξ. Συνειδητή Ενεργειακή Ξηρασία

BUZZING..in your ear

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι, νέο και γοητευτικό, έξυπνο και με όνειρα. Ή μάλλον πριν απ' αυτό, ήταν ένα μωρό στρουμπουλό, χαμογελαστό και ροδαλό. Όχι, όχι, πριν γίνει μωρό, ήταν ένα γρήγορο σπερματοζωάριο, το πιο γρήγορο. Όχι, πάλι λάθος, πριν απ' αυτό ήταν επιθυμία, πόθος και ενθουσιασμός κρυμμένος βαθειά στα ανθρώπινα "έγκατα", που περίμενε επιμελώς κάποιος να το "απελευθερώσει". Πώς λοιπόν ένα δημιούργημα που γεννιέται ελεύθερο, αυτόνομο, ανεξάρτητο, καταλήγει να είναι υποδουλωμένο, πνευματικά και σωματικά, απ' τον ίδιο του τον Εαυτό;

Όταν τα μαγνητικά πεδία δύο ατόμων έλκονται και βρεθούν στον ίδιο χώρο, με την ίδια δυναμική, μπορεί να συμβούν μικροεκρήξεις τύπου Bing Bang. Ο ένας αναγνωρίζει στον άλλον αυτό που "πάντα περίμενε", "τον έναν και μοναδικό", την "βασίλισσα'' της ζωής του, και άλλες τέτοιου είδους βαρύγδουπες δηλώσεις. Ουσιαστικά, αντικρύζει απέναντι σ' έναν καθρέφτη, το ιδανικό του είδωλο, επιζητώντας ταυτόχρονα όλα όσα επιθυμεί ο ίδιος να γίνει, μέσω του άλλου. Είτε βαπτιστεί ως ρομαντισμός, είτε ως άρνηση μοναχικότητας, το αληθινό κίνητρο να βρει ο καθένας μας το τέλειο ταίρι του, είναι η ανάγκη της δικής μας ολοκλήρωσης. Γεννηθήκαμε άλλωστε με την προσδοκία να είμαστε "Κατ' εικόνα και Καθ' ομοίωσιν του Δημιουργού", σ αυτό τον κόσμο, προκαλώντας μας ταυτόχρονα και μια υποσυνείδητη, επιτακτική ανάγκη ταύτισης με την τελειότητα. Το βρέφος αναμένεται να κοιμάται επί ένα οκτάωρο, να χαμογελάει ικανοποιημένο στους γονείς του και να τρώει όλο του το φαγητό για να είναι "καλό μωρό".
Το παιδί καθώς μεγαλώνει, πρέπει να κλιμακώνεται σε έναν παραγωγικό μαθητή, χωρίς να βγαίνει απ' τα όρια της ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς, να έχει σωστούς και αποδεκτούς φίλους και να αριστεύει σε όλες τις εξωσχολικές του δραστηριότητες. Ο νέος ή νέα, που ανοίγουν τα επαγγελματικά τους φτερά, οφείλουν να επιδεικνύουν άμεμπτη συμπεριφορά προς τον εργοδότη, ώστε να θεωρηθούν "άξιοι εργάτες" του συστήματος και ο νέος γονιός δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι το "τέλειο πρότυπο", για την επόμενη γενιά. Σαν πολύ "τελειότητα" δεν μαζεύτηκε όμως;

Απαιτείται απ' τον καθένα μας, μια συνεχόμενη προσπάθεια τελειοποίησης εαυτού. Αυτό από μόνο του, δεν ακούγεται ως ο χειρότερος αυτοσκοπός του ανθρώπου. Εκείνο, όμως, που το καθιστά τοξικό, αυτο-τραυματικό και αυτοκαταστροφικό είναι η αίσθηση του να μην μπορείς να κάνεις λάθος. Γιατί μάθαμε μεγαλώνοντας ότι "το λάθος δεν συγχωρείται".
Όταν λοιπόν κάποιος δεν αφήνει καθόλου χώρο για λάθη,  συμβαίνουν τα εξής:
Ασκεί μόνιμα κακή κριτική για τον εαυτό του, απορρίπτει πράγματα, καταστάσεις και σκέψεις που δεν συμφωνούν με τη δική του ιδεολογία και μεθοδολογία, νιώθει θλίψη γιατί δεν πέτυχε τους στόχους του, αισθάνεται πως η ζωή του είναι ένας συνεχής αγώνας για επιτυχίες και η έλλειψη τους καθορίζει τον βαθμό ευτυχίας ή δυστυχίας του. Είναι λυπηρό πώς αυτός ο φαύλος κύκλος ζωής ξεκινάει ως κάτι όμορφο και δημιουργικό και καταλήγει  τοξικό και τραυματικό, κάνοντάς μας, επί της ουσίας "αφαίμαξη" από οτιδήποτε ενεργειακά ζωτικό μας έχει απομείνει.
Έχοντας όλα αυτά υπόψην και εφόσον βρούμε το "ιδανικό" ταίρι για να μοιραστούμε τα όνειρα ή τους εφιάλτες μας, αντιλαμβάνομαι ότι η οποιαδήποτε εκκίνηση μιας σχέσης που στερείται συνειδητότητας και αυτογνωσίας, είναι εντελώς πλασματική και ουτοπική, καθρεπτίζοντας απλά τις δικές μας επιθυμίες και προσδοκίες, ενώ η λήξη μιας τέτοιας σχέσης μπορεί να σηματοδοτηθεί απ' το ξύπνημα απ' αυτόν τον λήθαργο.
Επομένως, όταν παύουμε να γινόμαστε τέλειοι, ξεκινάμε να γινόμαστε πιο ανθρώπινοι. Και ανθρώπινο σημαίνει ατελές, ανολοκλήρωτο, ελαττωματικό, άρα και πιο γήινο, ευάλωτο, πληγωμένο. Οφείλουμε λοιπόν να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε να είμαστε:
Το ταίρι του Εαυτού μας.

Τέλος.

                                                                                                                                                       MuMu

Η Μύτη και το Πηγούνι

BUZZING..in your ear

Όταν η μεγάλη Μύτη συνάντησε το μυτερό Πηγούνι, ταράχτηκαν τα μέσα τους. Η Μύτη πρώτη φορά έβλεπε τόσο σουβλερό πηγούνι, και απ' την άλλη το μέγεθος της μύτης ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για το πηγούνι. Πως ήταν δυνατόν να κάνει τέτοια γεωμετρικά λάθη η Μητέρα Φύση;

Η Μύτη ήταν γεννημένη στο εξωτερικό, αλλά η αναλογία της προέδιδε ότι ήταν από κάπου αλλού. Σίγουρα μεσογειακής καταγωγής, καθώς το σχήμα της ήταν εκτός από γιγαντιαία και ελαφρώς σε κάμψη. Συχνά αναρωτιόταν αν προερχόταν από εξωτικά πτηνα ή μυρμηγκοφάγους, αν είχε υιοθετηθεί ή αν είχε συμβεί κάποιο πολύ κακό πυρηνικό ατύχημα την ώρα που γεννιόταν. 

Πολύ ψυχοφθόρα ανάμνηση η στιγμή της γέννησης της. Ο μαιευτήρας δεν ήξερε από πού να την τραβήξει χωρίς να της δημιουργήσει επιπρόσθετο πρόβλημα. Τελικά χρειάστηκαν 3 μαιευτήρες, δύο μαίες, ένα υδραυλικός με την βεντούζα και οδηγός ρυμουλκού για να φέρουν την Μύτη ασφαλής και ακέραια στον κόσμο. Και όταν αφέθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της, τυλιγμένη σε ένα τεράστιο σεντόνι μάρκας Kleenex, άρχισε να αναπνέει ήρεμα, να νιώθει ασφαλής και χωρίς καταρροή. Ήξερε ότι η μαμά της θα την προστάτευε απο οποιοδήποτε άλλο κακόβουλο πλάσμα στο σύμπαν.

Η Μύτη μεγάλωνε κυρίως χαμογελαστή, ευγενική, διατηρώντας πάντα τους κανόνες της κοινωνικης τυπικότητας, δημιουργική, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, ντροπαλή, με αρκετές ανασφάλειες κυρίως λόγω της άκομψης εξωτερικής εμφάνισης, και όλο αυτό το αντιστάθμιζε με το χιούμορ. Λόγω καταστάσεων οι γονείς της έλειπαν αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα απ' το σπίτι, άρα κι απ' την ζωή της. Όσο περνούσαν τα χρόνια, η Μύτη ένιωθε την ανάγκη να ορθοποδήσει μόνη της, αφού κανείς δεν ήταν δίπλα της, κυρίως από άγνοια, να της δείχνει το δρόμο και να την ενδυναμώνει σε κάθε της προσπάθεια. Η πρώτη ανεξαρτησία της ήρθε όταν σπούδαζε να γίνει επαγγελματικο σεσουάρ για κομμωτήρια. Εκεί άρχισε να μαθαίνει τι είναι ζωή, να βασίζεται στις δικές της ικανότητες και να συνδέεται κοινωνικά με υπάρξεις διαφορετικής προέλευσης. Στη σχολή μάθαινε πως να ελέγχει την εκπνοή της, σε διαφορετικές διαβαθμίσεις, ώστε να ικανοποιεί πάντα αυτό που επιθυμεί ο πελάτης. Οι καθηγητές της ο Κύριος Βούρτσας και η Κα Ντεκαπάζ θεωρούσαν ότι είχε φυσικό ταλέντο για αυτό τον χώρο και ήθελαν να την προωθήσουν. Όσον αφορά την τεχνική της εκπνοής της, φαινόταν ότι κρατούσε δυνάμεις για τον εαυτό της, δημιουργώντας με αυτό τον τροπο μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, που όμως μερικές φορές δεν είχε βρει τον τρόπο πώς να την διοχετεύει σε κάτι πιο ουσιώδες.

Απ' την άλλη μεριά, το Πηγούνι γεννήθηκε σε μια λαϊκή περιοχή της χώρας, με παρουσία όλης της γειτονιάς και οικογένειας! Ο ερχομός της ήταν η συμπλήρωση της οικογενειακής ευτυχίας του σπιτιού της. Έξω από το μαιευτήριο, είχαν μαζευτεί όλοι και περίμεναν το άκουσμα της γέννησης της. Η στιγμή που βγήκε στο κόσμο, ήταν επίσης τραυματική, όχι τόσο για το ίδιο το Πηγούνι, όσο για τον γιατρό και την μαία, που βρέθηκαν στο στόχαστρο της, κατά την εξώθηση. Έγινε με τέτοια ταχύτητα που λίγο έλειψε να παρασυρθούν εκτός χειρουργικής αίθουσας. Και οι δύο βρέθηκαν πάνω στο Πηγούνι, όπως οι σέρφερ σε σανίδα σε κύματα. Παρόλα αυτά, το Πηγούνι έφερε τέτοια χαμόγελα στα χείλη των γονιών της, που μόνο υπερηφάνεια αισθάνονταν γι αυτό το πλασματάκι.

Μεγάλωσε με μεγάλη αγάπη και αποδοχή, στήριξη για τις επιλογές της. Είχε πολλές ανησυχίες, εσωτερικά, χωρίς να ξέρει από πού προέκυπταν. Ήταν πνεύμα ανήσυχο, με περιέργεια για όσα συνέβαιναν γύρω της, ανθρωπιστική διάθεση, αρεσκόταν στο να ικανοποιεί ό,τι της άρεσε, είτε αυτό ήταν σε έμψυχο, είτε σε άψυχο υλικό. 

Κατά βάση δεν ήθελε να σπουδάσει, αντιθέτως ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο, να γνωρίσει κι άλλα Πηγούνια διαφορετικών προέλευσεων. Ήξερε όμως ότι έπρεπε να σπουδάσει ώστε να έχει τα εφόδια για μια ζωή με σωστές βάσεις. Γι αυτό επέλεξε να γίνει αισθητικός Γναθοχειρουργός. Ήθελε να βοηθήσει και άλλα πλάσματα να διορθώσουν τις ανατομικές δυσμορφίες της γνάθου. Έγινε πολύ επιτυχημένη στο τομέα της, και με το κατάλληλο μάρκετινγκ εισέβαλε δυναμικά στον χώρο το θεάματος. Εκεί μπόρεσε να γίνει η αγαπημένη ''γιατρος" κινηματογραφικών ειδώλων όπως ο Λούκυ Λουκ, οι αδελφοί Ντάλτον κ.ά. 

Όταν λοιπόν σε μια τυχαία στιγμή συναντήθηκε με την Μύτη, ο εσωτερικός της κόσμος γκρεμίστηκε, γιατί πίστευε πως μόνο εκείνη μπορούσε να ξεχωρίζει λόγω της ιδιαιτερότητας της. Δεν φαντάζοταν ότι θα μπορούσε να συνυπάρχει στον ίδιο κόσμο με άλλη μια τόσο διαφορετική ύπαρξη. Όσο γνωρίζονταν όμως η Μύτη και το Πηγούνι λειτουργούσαν σε ρόλους συμπληρωματικούς, γιατί αντιλήφθηκαν ότι ο ένας κάλυπτε τις ανασφάλειες αλλά και ενδυνάμωνε τα ιδιαίτερα χαρίσματα του ενός προς τον άλλον. 

Ξέρουν πλέον ότι γι'αυτό γεννήθηκαν τόσο ξεχωριστές. Για να μπορέσουν να γίνουν πρότυπα διαφορετικότητας κ για να ενθαρρύνουν αυτούς που αισθανόνται έξω απ' τον συνηθισμένο κοινωνικό κύκλο. 

Το Πηγούνι και η Μύτη, με το πέρασμα του χρόνου άρχιζαν να συνυπάρχουν σαν να βρίσκονταν στο ίδιο πρόσωπο και ο δεσμός τους σήμερα είναι τόσο ισχυρός και μοναδικός που οι άκρες τους σχεδόν ακουμπούν η μία την άλλη, όταν χαμογελούν. 

*Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που έχουν διαφορετικότητα.

Τέλος 

MuMu