Να γυμναστεί κανείς ή να μην γυμναστεί;

BUZZING..in your ear

Η γυμναστική είναι μια σωματική διαδικασία σχεδόν αυτο-τιμωριτική, που μου θυμίζει έντονα ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic, όπου οι Σιίτες μουσουλμάνοι της Ελλάδας γιορτάζουν την Ασούρα, "γιορτή", η οποία ουσιαστικά είναι ένα βάναυσο και αιματηρό έθιμο αυτομαστιγώματος. Όπως οι παράλογες, βίαιες και φανατικές εκδηλώσεις οποιονδήποτε πεποιθήσεων, θα έπρεπε να απαγορεύονται, έτσι θα έπρεπε και η γυμναστική. Γιατί θα συνέβαλε στην εξάλειψη της σωματικής διαφοροποίησης του κοινωνικού συνόλου. Όλοι ίδιοι εξωτερικά. Η διαφοροποίηση θα πρέπει να εντοπίζεται εσωτερικά. Αυτό είναι λοιπόν το ζητούμενο. 

Θυμάμαι κάποτε να περνώ έξω από ένα κτήριο με την επωνυμία "Εργαστήρι Εκγύμνασης", πηγαίνοντας στο αγαπημένο μου σουβλατζίδικο, το "Τάκα-Τάκα", και από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως και από τάση λιποθυμίας λόγω πείνας, διάβασα Εργαστήρι Εγκυμοσύνης. Θυμάμαι να γελάω από μέσα μου για το λάθος μου, αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι το μυαλό διαβάζει ό,τι επιθυμεί ή καλύτερα δεν επιθυμεί. Φυσικά δεν ήθελα σε εκείνη της φάση της ζωής μου να καταστώ έγκυος, αντίθετα απωθούσα πιο συνειδητά από ποτέ την λέξη "εκγύμναση" απ' το λεξιλόγιό μου.

Ο κόσμος σήμερα έχει βαλθεί τόσο πολύ στο να "σμιλεύει" το σώμα του, που ειλικρινά έχει αφήσει "αγύμναστο" το νου και το πνεύμα του. Και ναι, μπορεί οι αρχαίοι πρόγονοί μας να φώναζαν: "Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ", αλλά δεν εννοούσαν ότι ένα σώμα υγιές πρέπει απαραίτητα να έχει six-pack, και πολύ περισσότερο να ανήκει στον κάθε κρετίνο. Η συγκεκριμένη φιλοσοφία απέρρεε από το "γυμνάζω τον νου μου και προσέχω να είμαι υγιής σωματικά". Γιατί το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα μόνο του. Αλλά και να συμβεί αυτό, δε θα έχει διάρκεια. Καταρρέει το σύστημα. 

Φυσικά και όλοι μας πρέπει να προσέχουμε την υγεία μας, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Παγκόσμιας Καρδιολογικής Εταιρίας και να μην καταβροχθίζουμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά σαν τα πιράνχας, ώστε να μπορέσουμε να ξαναδούμε την Ανατολή και τη Δύση. Όμως όλος αυτός ο ψυχολογικός πόλεμος που έχει κηρυχθεί, άδικα, σε εμάς τους απλούς, πλαδαρούς και υπέρβαρους ανθρώπους είναι τουλάχιστον μη δημοκρατικός.

Η υστερία ξεκινά την Άνοιξη, εκεί που ανθίζει όλη η φύση, ο περισσότερος κόσμος παθαίνει αμόκ με το να αποκτήσουν το "ονειρεμένο σώμα", την σωματική τελειότητα, γιατί "πώς θα βγουν στην παραλία το καλοκαίρι;" Και εκεί που λίγες εβδομάδες πριν κρατούσαν ηρωικά στον αέρα φρεσκοψημμένα παϊδάκια σχάρας και στα δύο χέρια τους, τώρα βαστούν με τα ίδια χέρια, οκτάκιλα και δεκάκιλα βαράκια. Μα τι ιεροσυλία και κυρίως τι υποκρισία. Αλλά για την τελειοποίηση του Νου, κανείς δεν μιλά.

Προσωπικά μ' αρέσει πολύ το φθινόπωρο και ο χειμώνας. Γιατί εκεί χαλαρώνει ολόκληρη η ύπαρξη μου. Δεν αγχώνομαι για το αν ο κόσμος θα αποδεχθεί τις σωματικές μου ατέλειες, αντίθετα τις καλύπτω με περισσότερο ύφασμα. Ζέρσεϊ, Spandex, βισκόζη. Όσο πιο ελαστικό το ύφασμα, τόσο το καλύτερο. Αυτό είναι το δικό μου το stretching. 

Δε πιστεύω και δεν στηρίζω τέτοια μοτίβα συμπεριφοράς, γιατί πρωτίστως θεωρώ ότι οτιδήποτε μου επιβάλλει η κοινωνία με την "ψυχολογική βία", είναι καταπάτηση της προσωπικότητάς μου. Με υποχρεώνει να ακολουθώ ένα "ρεύμα" αντιλήψεων και δραστηριοτήτων που είναι κοινά "πρέπει" για όλους. Και όλα αυτά τα κατασκευασμένα κοινωνικά πρότυπα, για μένα είναι ματαιόδοξα, κατάπτυστα και ανειλικρινή.

Θα κάνω λοιπόν αυτό που θεωρώ καλύτερα για τον εαυτό μου, γιατί το επιλέγω εγώ, και όχι επειδή μου το επιβάλλει η κοινωνική ματιά του καθενός . 

Είναι δημοκρατικό μου δικαίωμα να θέλω να βγάλω στη παραλία το ατελές μου σώμα, και να το κυλίσω στην αμμουδιά. 

Οπως είναι δικαίωμα σου να μην το βλέπεις.

Έτσι και εγώ δε θέλω να αλληλεπιδρώ με το ατελές σου μυαλό. 

Τέλος 

MuMu

BUZZING..in your ear

 Γιατί οι σκέψεις και τα όνειρά μας δεν σταματούν ποτέ να "βουΐζουν", δηλώνοντας παρουσία. 

MuMu

Μιά Σέρβα από το Αλμπουκέρκι

BUZZING..in your ear

Γνώρισα μια γυναίκα, την Νάταλι, καλοστεκούμενη, γύρω στα 50, αλλά φαινόταν πολύ νεότερη λόγω σωματότυπου, ενέργειας και διάθεσης. Μένει δίπλα μου,  στο διαμέρισμα του airbnb του σπιτονοικοκύρη μου, μαζί με μια φίλη της Σέρβα και τους δύο γιούς της, κάνοντας non stop διακοπές για το καλοκαίρι. Γεννημένη στη Σερβία, ζει ως Αμερικανίδα πολίτης στο Νέο Μεξικό, έχοντας σπουδάσει ψυχολογία αλλά εξασκώντας το πολύ πιο κερδοφόρο επάγγελμα του stock broker, ελληνιστί μεσίτρια, που έχει μεγαλύτερη αίγλη στις Η.Π.Α. απ' ό,τι στην Ελλάδα. 

Ξεκινήσα να μιλώ μαζί της ως μεταφράστρια μεταξύ εκείνης και της σπιτονοικοκυράς μου, που η μοναδική αγγλική λέξη που ξέρει ήταν το THANK YOU και μετά την αποχώρηση της τελευταίας, συνεχίσαμε την συζήτηση και γνωριμία.

Άρχισε να με ρωτάει για το αν γνωρίζω πόσο θα κόστιζε να νοίκιαζε ένα τέτοιο διαμέρισμα τον χειμώνα για ένα εξάμηνο, πόσο κοστολογούνται γενικότερα τα ακίνητα στην Κρήτη, την νοοτροπία των κατοίκων κλπ. Ζητούσε πληροφορίες γιατί ενδιαφερόταν να βρει ένα σπιτικό, για κάποιους μήνες, οταν δεν θα εργαζόταν εκείνη και ο φυσιατρος σύζυγος της. Είχαν δει και άλλα ακίνητα στην Πορτογαλία, Κροατία, Σερβία, Ιταλία, Ισπανία και η Ελλάδα ήταν ένα απ' τα μέρη που εξερευνούσαν. 

Όση ώρα μιλούσα μαζί της, μαγεμένη απ' τις δυνατότητες που είχε αυτή η γυναίκα να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε, ένιωσα μια "δυνατή σφαλιάρα" συνειδητοποίησης ότι η ζωή που ζούμε με τα παραδοσιακά πρότυπα εδώ στην Ελλάδα είναι μίζερη. Το ότι είχε αφήσει πίσω τον σύζυγό στις ΗΠΑ να δουλεύει (έχοντας εκείνος μια δεκαετία ακόμα εργασίας μέχρι την σύνταξη) και έκανε "έρευνα αγοράς" σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, για τις τελευταίες δεκαετίες της κοινής τους ζωής, μου έδινε να καταλάβω ότι αυτή είναι μια γυναίκα δυνατή, αυτόνομη, ανεξάρτητη, αποφασιστική. 

-"I love you baby", είπε στον άντρα της φευγοντας, "but I have to do what feels right for me or else I'll f@cking suffocate "."I need to find a place for us, cause I f@cking hate where we live".

Είχε νιώσει τόση απόγνωση ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας, που ένιωσε ψυχική και πνευματική δυσφορία. Η εγκληματικότητα της κομητείας που ζούσαν είχε δημιουργήσει επιπλέον νέους φόβους στο ζευγάρι για την οικογένεια τους.

Μου είπε τα σχέδια της να πάει μετά την Ελλάδα στην γενέτειρα της, την Σερβία, μετά στην Κροατία, στην Πορτογαλια που ήταν η απόλυτη επιλογή του συζύγου της για να βρουν το παραθεριστικό τους σπίτι, έπειτα θα έμενε ένα μήνα στην Ιταλία, κάνοντας ένα road trip με τους γιους της. Συνέχισε λέγοντας μου για την πορεία που είχαν αποφασίσει τα παιδια της να πάρουν, επαγγελματικά και εκπαιδευτικά. Μιλήσαμε για περίπου μισή ώρα στα όρθια, αλλά ήταν τριάντα λεπτά από τα πιο διαφωτιστικά λεπτά της ζωής μου. Και την κοίταζα με θαυμασμό. Όχι για την εμφάνιση της, αλλά για τα λεγόμενα της, τα όνειρα της, τις σκέψεις της.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μου για να πάρω τα παιδιά μου απ' το σχολείο, με κυρίευσε ένα συναίσθημα που στα αγγλικά λέγεται "getting overwhelmed". 

Μόλις έβαλα το κλειδί στην μίζα, κατάλαβα ότι η καθημερινότητα μας εδώ, και λέγοντας "εδώ" δεν εννοώ την επαρχία, αλλά την στενόμυαλη, προδιαγεγραμμένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η Ελληνίδα, η ελληνική οικογένεια κλπ., είναι προκαθορισμένη με το που γεννιέται. Οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε παρεκκλίνει αυτού του "γνωστού δρόμου" διαφοροποιείται. Μπορεί και να απομονώνεται. Όταν αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος ότι η πορεία του στη ζωή είναι προκαθορισμένη από κάτι ή κάποιον άλλον, πανικοβάλλεται. Και εκείνη είναι η στιγμή της αυτοκριτικής, της αναθεώρησης, της επιλογής, της παρανόησης,της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης. Νιώθει την Ελευθερία του να του την καταπατούν ή και να την κακοποιούν.

Καθώς οδηγούσα, με ανοιχτά τα παράθυρα και τον ζεστό αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω να ζω μίζερα, με άγχος, με αρνητικές σκέψεις που μου αντλούν όλη μου την ενέργειά και να αφουγκραστώ την παραμικρή λεπτομέρεια γύρω μου που λέγεται ΖΩΗ. Ήταν παντού. Την έβλεπα. Στα φύλλα των δέντρων που θρόιζαν, στα πουλιά που πέρναγαν βιαστικά στον ουρανό, στο οδόστρωμα που που έκαιγε αλλά ένιωθες τις δονήσεις απ' τα οχήματα, λες και ήταν ζωντανός οργανισμός. 

Έβαλα την μουσική στο τέρμα και απόλαυσα την ταχύτητα, την διαδρομή, την ολότητά μου μέσα στην μοναχικότητα της στιγμής. "Πόσο τυχερή είμαι τώρα σ αυτό εδώ το αυτοκίνητο" σκέφτηκα. Όχι άλλη γκρίνια, τοξικότητα και μιζέρια από κανέναν. Και κυρίως από μένα την ίδια. 

Και Εσύ που με ακούς και με διαβάζεις. Πόσο πολύ θα ήθελα τούτο το λεπτό να έρθω να σε αρπάξω, να σε βάλω στη θέση του συνοδηγού, να σου δώσω ένα φιλί, προσθέτοντας μουσική, άνεμο, ελευθερία στιγμής, ταχύτητα και να σε πάω στο πιο ανατολικό σημείο του νησιού, αμίλητοι, ήρεμοι, να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να επιστρέψουμε στον Εαυτό μας.

Τέλος

MuMu

Οι τρείς φίλες της ρυτίδας

BUZZING..in your ear

Μια φορά κ έναν καιρό, στην χώρα του Μπότοξ, ζούσαν αγαπημένες τρεις φίλες.

Η πρώτη φίλη, που ήταν και η μεγαλύτερη, λεγόταν Μαρουσώ! 

Η Μαρουσώ λοιπόν, ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από τον Νότο, μεγαλωμένη με πολλές ανέσεις και με την καλύτερη εκπαιδευση που θα μπορούσε να έχει μια γυναίκα της περιοχής.. 

Πάντα είχε όνειρα, ήθελε να βελτιώσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και τους δικούς της ανθρώπους, καθώς και όλο το χωριό! 

Όταν τελείωσε λοιπόν το επαγγελματικό λύκειο, αποφάσισε να ασχοληθεί με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του φύλου της, η οποία δεν ήταν ποτέ ουσιαστική στα μέρη εκείνα.

Είχε λοιπόν όραμα να φτιάξει μια περιβαλλοντική ομάδα με ήθος, στόχους και βασικό σκοπό να μην εξαλειφθεί καμία ρυτίδα από "προσώπου Γης"! Την θύμωναν τόσο πολύ όλες εκείνες οι καπιταλιστικές εκστρατείες υπέρ της "άλλοιωσης" ουσιαστικά της φυσικής γυναικείας ομορφιάς και τις αισθητικές παρεμβάσεις, οι οποίες στόχευαν μόνο στο να διογκώνουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς των εταιρειών. Μότο της ήταν η φράση: 

" Οι ρυτίδες υπάρχουν για να χαράζουν την δικη τους πορεία!

Μην στέκεστε εμπόδιο σ αυτό".

Ένα απόγευμα, αποφάσισε να καλέσει σε έκτακτο συμβούλιο τις επιστήθιες φίλες της Ερμιόνη και Ευσεβεία, που είχαν όμοια σκέψη και ευαισθησίες σε θέματα κοινωνιολογικά, ώστε να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο κατά της εξάλειψης της γυναικειας ρυτιδας! 

Αποφάσισαν να ζητήσουν στήριξη και βοήθεια και από άλλους γυναικείους συλλόγους του νομού, όπως ο σύλλογος ΚΟΙΤΑ- Ή ΜΗ ΚΟΙΤΑΣ", που κύρια δράση της ήταν η κοινωνική επαγρύπνηση υπέρ της κυτταρίτιδας και της αποδοχής του γυναικείου γλουτού, που ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες ζουσε αφομοίωνε την εξωτερική εμφάνιση εσπεριδοειδών, ή την τοπική αθλητική γυναικεία ομάδα της περιοχής, που απαρτιζόταν από υπέρβαρα άλλα υγιή ατομα, "The little Elephants", καθώς και την κοινωνική ομάδα υπέρ της γυναικείας ομορφιάς " Τίποτα Δε Μας Λίπη". Άλλοι πιθανοί σύλλογοι για συνεργασία θα ήταν Το Κέντρο Anti-Waxing, My Hair Is My Business, η Ελληνική τοπική Κοινότητα '" Κάτω το Κερί Σου από Την Τρίχα Μου", και η νεοσύστατη ομάδα " Η Μασχάλη μου Κρυώνει".

Η Ερμιόνη θα ήταν το πρόσωπο της καμπάνιας, καθώς ήταν ιδιαίτερα κοινωνική, όμορφη, και ελεύθερων ιδεών, προσιτή προς όλους και δεκτική απ' όλους!

Μπορούσε να μαζέψει γύρω της ολόκληρο όχλο, χρησιμοποιώντας και μόνο την ομιλία της, που άγγιζε τα λαϊκά κυρίως στρώματα! Ίσως έφταιγε η πολύ λαϊκή κ βλάχικη καταγωγή της, που την έκανε να μπορεί να συνδέεται με το κάθε κρετίνο αλλά και διανοούμενο ταυτόχρονα! 

Αντίθετα η Ευσεβεία, ήταν άτομο που ήθελε να βρίσκεται πίσω απ' τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ταυτόχρονα αρεσκόταν στο να κινεί τα νήματα! Έδειχνε σκληροπυρηνική και απρόσιτη και δεν είχε ιδιαίτερα χαρίσματα κοινωνικής προσέγγισης και επικοινωνίας, καθώς έδειχνε αδιαφορία, όταν κάτι δεν την αγγίζε! Της άρεσε να καταστρώνει τα σχέδια της μέσω του γραπτού λόγου, και είχε ένα τεράστιο σημειωματάριο όπου τα φιλοξενούσε! 

Οι τρεις φίλες είχαν ένα πολύ ισχυρό κοινό δεσμό! Την απέχθεια τους προς την προώθηση πρόσκαιρης γυναικείας ματαιοδοξίας! 

Έβαλαν λοιπόν κάτω το κεφάλι και ορκίστηκαν πίστη κ αφοσίωση στην πιο μικρή, πιο βαθειά, πιο αφυδατωμένη ρυτίδα της γυναικείας ύπαρξης! Θεώρησαν ότι χωρίς την ρυτίδα, η γυναίκα υποκρίνεται αυτό που είναι! 

Και έτσι όλοι οι σύλλογοι ενώθηκαν για αυτό τον ιερό σκοπό!

 Η μεγαλύτερη βανδαλιστική επιχείρηση τους ήταν η ταυτοχρονη πρόκληση πυρκαγιάς σε όλα τα σαλόν ομορφιας, ινστιτούτα αδυνατίσματος, κέντρα προϊόντων αποτρίχωσης και Waxing και μαγαζιά Beauté . 

Κάθε επιχείρηση τους στεφόταν με απόλυτη επιτυχία! Όλοι αυτοί οι εμπρηστικοί στόχοι είχαν ως κοινό τα εύφλεκτα υλικά που ουσιαστικά συνεργούσαν προς όφελος των τριών φίλων! 

Μετά από μια πενταετία, η περιοχή είχε κάνει επιτέλους την κάθαρση της από όλες τις πλευρές! 

Τέλος στις ψεύτικες βλεφαρίδες, που εμπόδιζαν την φυσική κίνηση των βλεφάρων, τέλος στις άπειρες ώρες αποτριχωσεων που υποβάλλονταν όλες οι γυναικείες υπάρξεις και όχι μόνο, την περίοδο καλοκαιρινής σεζόν. Όλοι είχαν δικαίωμα στο μουστάκι, στην τριχωτή γάμπα, στο μεγάλο στηθος, στην χαλαρή κοιλιά, στην ρυτίδα, στα φυσικά αβαφα μαλλιά, γιατί μόνο έτσι η κάθε γυναίκα θα αγαπούσε την ύπαρξη της! Όλα τα προηγούμενα δημιουργούσαν μια ψευδή εικόνα του εαυτού τους, που δεν τις άφηνε να γνωρίσουν για εαυτό τους, να κάνουν την ενδοσκόπηση τους και να αποδεχτούν την ύπαρξη τους! 

Η δράση των τριών φίλων κυνηγήθηκε πολύ απ' τον Κίτρινο Τύπο, και τις φυλλάδες που προπαγάνδιζαν υπέρ του υαλουρονικου καθώς και απ' τις διάφορες εταιρίες ομορφιάς! Όμως με το πέρασμα του χρόνου, εκτιμήθηκε το έργο τους και εν τέλει τιμήθηκαν με άπειρα βραβεία, με τα μεγαλύτερα να ειναι:

Το βραβείο Νόμπελ Φυσικής και χωρίς Χημείες και το Όσκαρ Χωρίς Μοντάζ, χωρίς Εφε και χωρίς Μακιγιαζ!

Κάθε χρόνο εορτάζεται η μνήμη της δράσης τους την Πέμπτη Κυριακή της έκτης βδομάδας κάθε Αυγούστου! 

Το έργο τους κυκλοφορεί και είναι άμεσα διαθέσιμο σε όλο το διαδίκτυο κ σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, απ' όπου οι νεότερες γενιές μπορούν να αντλήσουν γνώσεις και ίσως και να μπορέσουν να συνεχίσουν αυτό το τόσο σπουδαίο έργο.

Τhe End

MuMu

BUZZING..in your ear

Καλημέρα καλοί μου άνθρωποι!

MuMu

Προς την Αίγινα

BUZZING..in your ear

Ανέβηκα σ' ένα πλοιάριο, στον Πειραιά, μικρό και παλιό, από εκείνα τα σκωροφαγωμένα, που αναρωτιέσαι αν θα φτάσει στον προορισμό του. Κάνω το σταυρό μου πιο συνειδητά από ποτέ.

Ο ελεγκτής εισητηρίων, που με περιμένει στην είσοδο, βαριέται θανάσιμα, φαίνεται στο βλέμμα του, που μετά βίας το σηκώνει μέχρι το επίπεδο των χεριών μου, ίσα ίσα να επικυρώσει το απόκομμα. 

-Ευχαριστώ, του λέω ζωηρά, μήπως και ξυπνήσει απ' τον λήθαργο του, αναζητώντας έστω ένα μούγκρισμα του. 

Μάταια προσπάθεια.

Προσπαθώ να ισορροπήσω τον εαυτό μου ανεβαίνοντας την στενή σκάλα, υπενθυμίζοντάς μου με σκληρό τρόπο τα κιλά που δεν εχασα για το ερχόμενο καλοκαίρι. 

Η αλμύρα είχε ποτίσει την κουπαστή και σε κάθε βήμα ανέμιζαν τα φρεσκολουσμένα μου μαλλιά.. Ήμουν σίγουρη πως το σούρουπο θα αντανακλούσε το ηλιοβασίλεμα πάνω στα λιγδιασμένα μου μαλλιά.. 

Μόλις μπήκα στο εσωτερικό του πλοίου, μου ήρθε μυρωδιά, μίξη από από πετρέλαιο, τσιγάρο και καφέ.. Έψαξα να βρω μια θέση απομονωμένη, μακριά από άλλους συνεπιβάτες και βρήκα μια γωνιακή, κιτρινισμένη από τσιγάρα και καθήμενους, κοντά σ ένα παράθυρο, που μετά βίας έβλεπες έξω το γαλάζιο. 

Απέναντι μου έκατσε μια κυρία με κόκκινο, φουντωτό μαλλί, μαύρο κολάν και χρυσάφι μπλουζάκι, που το πρόσωπο της το έκρυβαν μεγάλα μαύρα γυαλιά. Κάθε 2 λεπτά άλλαζε σταυροπόδι και παράλληλα άλλαζε και πορεία στην ματιά της, σαν να έψαχνε κάποιον ανυπόμονα. Αριστερά στο βάθος καθόταν ένα ζευγάρι νέων, όπου φαινόταν απ' το κοίταγμα του ενός προς τον άλλον πως υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον και απ' τους δυο. Πίσω από εμένα είχε ξαπλώσει ένας μεσήλικας, και ροχάλιζε, δηλώνοντας την παρουσία του. Πιτσιρίκια έτρεχαν πέρα δώθε, φωνάζοντας, κλαίγοντας και γελώντας σαν να μην τους καιγόταν καρφί για τους υπόλοιπους.

Κόσμος περνούσε συνέχεια από μπροστά, ψάχνοντας τρόπους να περάσει η ώρα. Μετά από 1 ώρα και 15' έφτασα στην Αίγινα. Όμορφο λιμάνι, όμορφη υποδοχή νησιού. Τα στενοσόκακα πολύ γραφικά, μαγαζάκια γουστόζικα και πώληση προϊόντων με το αγαπημένο φυστίκι παντού.

Αρπάζω ένα χωνάκι με φυστίκι παγωτό και κατευθύνομαι προς την στάση του λεωφορείου για την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Μπαίνοντας στο λεωφορείο αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει καμία θέση κενή και πιάνει η άκρη του ματιού μου 2 άδειες στο πίσω μέρος. Χαρούμενη ότι θα απολάμβανα το παγωτό καθιστή, βλέπω ένα παιδί να κοιμάται οριζόντια στις δύο θέσεις. Παρέμεινα όρθια καθ'όλη τη 15 λεπτή διαδρομή, γλείφοντας συχνά το νόστιμο παγωτό, αλλά με άγχος να μην στάξει στην φαλάκρα ενός κυρίου που καθόταν από κάτω.

Φτάνοντας στον υπέρλαμπρο ναό του Αγίου Νεκταρίου, και η ζέστη να χτυπάει κόκκινο, κατευθύνομαι προς την κύρια πύλη. Αφού άναψα τα κεράκια μου και προσευχήθηκα, ανέβηκα το δρόμο που οδηγούσε στο κοιμητήριο με το σκήνωμα του Αγίου και την κάρα του. Με συνεπήρε το μέρος, ανατρίχιασα και συγκινήθηκα από τον ήχο μέσα απ' τον τάφο του, και προσευχήθηκα μέσα απ' τη καρδιά μου. Έφυγα βουρκωμένη αλλά πλήρης που βρέθηκα στο ευλογημένο εκείνο μέρος.

Περιμένοντας στην στάση, απέναντι ήταν μια ταβέρνα με δυο-τρεις άντρες με φανέλες, που επίναν κρασί και είχαν τέρμα το άσμα " Μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία..", διακόπτοντας απότομα την μυστικιστική διάθεση που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή. Η επιστροφή στο λιμανι μου φάνηκε πιο σύντομη, ίσως γιατί σκεφτόμουν διάφορα και χάζευα τις όμορφες εικόνες έξω.

Αφού περπάτησα λίγο στα στενά του λιμανιού, κατευθύνθηκα προς το πλοιάριο που πλησίαζε να δέσει.

Στον γυρισμό ένιωθα μεγάλη ηρεμία εσωτερική αλλά και κούραση εξωτερική. Ίσως η προσευχή να θεωρείται τελικά πνευματική άσκηση μεγαλύτερης έντασης απ' την σωματική άσκηση.. Έφτασα πάλι στο λιμάνι του Πειραιά με το καυσαέριο και τους βιαστικούς περαστικούς, το σούρουπο, νιώθοντας πιο βρώμικη από ποτέ, λόγω του ταξιδιού, αλλά πιο γεμάτη και φωτισμένη λόγω προορισμού. 

Τέλος

MuMu