*Αφιερωμένο στην μέση Ελληνίδα μανούλα
Ο κυρ Στράτος άνοιξε την πόρτα του γυαλισμένου του πούλμαν και έκανε σιωπηλό σινιάλο να ανέβουν οι μικροί μαθητές. Ήταν από κείνους τους οδηγούς που φαινόταν η πολυετή εμπειρία του στους δρόμους. Φορούσε γυαλιά ηλίου που καθρέπτιζαν, στο λιγοστά τριχωτό κεφάλι του, φόρμα βαμβακερή, σκουρόχρωμη, μαύρο μακό μπλουζάκι με χρυσή καδένα και σταυρό να πέφτει μπροστά, στριφτό τσιγάρο στο στόμα, και μπεγλέρι στα χέρια. Κλασική εικόνα Έλληνα οδηγού μεγάλων οχημάτων.
Αφού επιβιβαστήκαμε μικροί και μεγάλοι, πέταξε ο κυρ Στράτος το τσιγάρο του, αγνοώντας παντελώς το περιβάλλον και έκατσε στη θέση του. Λούτρινα κουκλάκια ήταν παντού γύρω του, λες και είμασταν σε Λούνα Παρκ, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι όποιος σημάδευε καλύτερα την καράφλα του, θα κέρδιζε και ένα λούτρινο. Η ατμόσφαιρα μέσα στο λεωφορείο ήταν αποπνικτική, με υγρασία και ζέστη να χτυπάνε κόκκινο. Μέχρι να λειτουργήσει ο κλιματισμός, όλοι μας είχαμε γίνει κατακόκκινοι σαν "αστακοί", λες και είμασταν σε τούρκικο χαμάμ ή πάνω σε καμήλα και διασχίζαμε έρημο. Μια μεγάλη πινακίδα ψηλά στο παρμπρίζ έγραφε: "Απαγορεύεται το φαγητό, το κάπνισμα και τα ποτά μέσα στο λεωφορείο", στα ελληνικά και στα αγγλικά. Γέλασα όταν συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου κοίταζα την πλάτη της μπροστινής θέσης, που στο κέντρο της είχε ένα μικρό, ενσωματωμένο σταχτοδοχείο που ανοιγόκλεινε.
Οι πλισέ κουρτίνες ήταν δεμένες στις άκρες των παραθύρων με μεγάλη ακρίβεια, υποδηλώνοντας ότι δεν είχαν ανοιχτεί ποτέ.
Ο οδηγός πήρε στα χέρια του το μικρόφωνο και έκανε μια μικρή ομιλία καλωσορίσματος:
- Όποιο παιδάκι ανακατευτεί ή τον πιάσει το στομάχι του στην διαδρομή, να έρθει μπροστά. Μη μου γεμόσει με γάλατα το λεωφορείο. Επίσης, τσι κουρτίνες δε τσι ανοίγομε (δις)
Ανάβοντας τη μηχανή του οχήματος, ανοίγει και το ηχοσύστημά του στη διαπασών. Άρχισε ένα λαϊκό ποτ πουρί τραγουδιών, όπου τα περισσότερα ήταν άγνωστα σε μένα. "Κακά τα ψέματα σε θέλω και το ξέρω.." ήταν ο πρώτος στίχος που κατάφερα να εντοπίσω στο χαοτικό "μουσικό όργιο" που ακουγόταν, με το σκήπτρο να παίρνει το άσμα: "Όταν είχα λεφτά μ’ αγαπούσανε όλοι, τώρα που' μαι στεγνός, η καρδιά μου είναι μόνη". Αφού ευχαρίστησα το Θεό που είχα καταφέρει να πιω έναν καφέ στον προαύλιο χώρο του σχολείου το πρωί πριν ξεκινήσει η εκδρομή, άρχισα να γελώ νευρικά. Τα παιδιά είχαν γίνει πραγματικοί μάρτυρες ενός λαϊκού προγράμματος, εφάμιλλο με εκείνα της λεωφόρου Συγγρού και Ιεράς οδού στην Αθήνα, ενώ ο οδηγός είχε ξεκάθαρα μπερδέψει τους μικρούς του επιβάτες με πελάτες μουσικής σκηνής.
Σε λίγο θα κάναμε μια σύντομη στάση στην φυσική λίμνη του Κουρνά, στην μοναδική λίμνη γλυκού νερού της Κρήτης. Είχαμε ιδιαίτερη χαρά που θα βλέπαμε το μέρος όπου είχαν αναπτυχθεί διάφοροι θρύλοι για το πώς δημιουργήθηκε, να ανέβουμε στα υδροποδήλατα και να αισθανθούμε το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που λέγεται ότι επηρεάζει κάποιους όταν επισκέπτονται την λίμνη.
Η αντανάκλαση της λίμνης στην καράφλα του Στρατή, ενημέρωνε ότι βρισκόμασταν πολύ κοντά στον προορισμό μας.
Αφού κάτσαμε περίπου μία ώρα ξεκούρασης για τους μεγάλους και παιχνιδιού για τους μικρούς, επιβιβαστήκαμε και πάλι στο πούλμαν. Ο Στράτος αγνοούνταν για περίπου 5 λεπτά, κάνοντας την εμφάνισή του βρεγμένος απ' την κορφή έως τα νύχια.
- " Έκανα ένα αυτοσχέδιο ντουζάκι να δροσιστώ", είπε στην δασκάλα του τμήματος του γιου μου, κλείνοντας της με νόημα το μάτι.
Το άναμμα της μηχανής ξεκίνησε ένα διαφορετικό μουσικό πρόγραμμα, αυτή τη φορά πιο έντεχνο. Ανακουφισμένοι ότι δε θα επηρεαστούν οι ακουστικοί μας πόροι και κυρίως των παιδιών, βολευτήκαμε στις ίδιες θέσεις. Κατά τη διαδρομή, ένιωσα ότι ο οδηγός μας ήταν ο "Δον Κορλεόνε" της ασφάλτου σε δημοτικότητα και κύρος, καθώς τα προπορευόμενα μεγάλα οχήματα του αντίθετου ρεύματος, λεωφορεία, φορτηγά, νταλίκες κόρναραν με ενθουσιασμό, χαιρετώντας τον με σεβασμό, ο οποίος ανταποκρινόταν με ανάλογο νεύμα, μιλώντας παράλληλα με κάποιον "Τόλη" τηλεφωνικά μέσω του Bluetooth του, για κάποιον "μαλ@κα" που έκανε "μαλ@κίες".
Φτάνοντας στον προορισμό μας, στις αθλητικές εγκαταστάσεις για τα παιδιά, σύντομα χωριστήκαμε σε γκρουπ γονιών, δασκάλων, παιδιών και οδηγών.
Αφού ξεζαλιστήκαμε απ' την οδήγηση και το μουσικό πρόγραμμα του οδηγού μας, απολαύσαμε τον καφέ μας μες στο λιοπύρι.
Η επιστροφή έγινε σε ανάλογο μοτίβο, με ξέφρενα λαϊκά τραγούδια, κόρνες, τηλεφωνικές συνομιλίες μέσω Bluetooth και προσπεράσεις που ανέβαζαν τους σφυγμούς, όπως των καρδιοπαθών. Η επιστροφή στη σχολική μονάδα φάνηκε λυτρωτική για όλους, με αίσθημα παρόμοιο με εκείνων που ξενιτεύονται και γυρίζουν στα πάτρια εδάφη μετά από πολλά χρόνια. Σχεδόν φίλησα τα ιερά χώματα του πάρκιν. Ο Κυρ Στράτος σκούπισε την καράφλα του απ' τον ιδρώτα και εμείς σκουπίσαμε τα δάκρυα απ' τα συγκινημένα μάτια μας και χωριστήκαμε.
Βλέποντάς τον όμως να απομακρύνεται, μ'επιασε μια νοσταλγία. Θέλησα να τον αποχαιρετίσω στην δικιά του γλώσσα, γιατί τουλάχιστον αυτό το άξιζε, το είχε κερδίσει. Τον χαιρέτισα λοιπόν εγκάρδια, αλλά νοητά, με τους εξής στίχους:
"Φίλε έφυγε o Στράτoς
Και παρέλυσε τo κράτoς
Κι η vυχτεριvή ζωή
Έχει μείvει oρφαvή."
Τέλος
MuMu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας