-"Έλα μητέρα, ένα τελευταίο σκαλοπάτι και φτάσαμε στον γιατρό", συγκρατώντας την σατανική μου σκέψη να της δώσω μια οπίσθια ώθηση.
Χάλασε ο ανελκυστήρας στό παλιό κτήριο, όπου στεγάζεται ο καρδιολόγος και κάνουμε πρώιμο τεστ κόπωσης, τόσο εκείνη, όσο και εγώ.
Ο Κος Στηθοσκοπάκης, παρακολουθεί πάνω από μια δεκαετία την Κα Ανθούλα, και εκείνη δεν τον αλλάζει με τίποτα, καθώς τον συνιστούν οι 49 κατασκευαστές του χωριού. Έχει πάρει λοιπόν ομαδική προέγκριση, καθώς είναι ένας μετρημένος άνθρωπος, που μιλάει κατευθείαν στην χωρική καρδιά.
Το ιατρείο του είναι λιτό, με βιβλία, καρδιογράφηματα, πιεσόμετρα και ρόμπες ιατρικές, τσάντες με εξωτικά φρούτα να κρέμονται στον σιδερένιο καλόγηρο, δίνοντας έτσι την εντύπωση ενός όχι φαντασμένου και αλαζονικού επιστήμονα, πολύ σημαντικό κριτήριο επιλογής των ντόπιων ενός γιατρού στην επαρχία. Αλλά και ο λόγος του είναι απλός, κατανοητός, χωρίς φανφάρες και δυσνόητες επιστήμες. Συνδέεται αμέσως με τον ασθενή, μιλώντας του για κηπουρική, για τους Γερμανούς, για το λάδι.
Κάθεται η "μητέρα" στην αναπαυτική πολυθρόνα απέναντι απ'τον γιατρό και ξεκινάει τον μονόλογο. Ο γιατρός την αφουγκράζεται στην αρχή με μεγάλη προσοχή, ειδικά όταν ακούει την φράση:
-"ο πατέρας μου, γιατρέ, πέθανε απάνω στο χορό".
Τέντωσε τ αυτιά του σαν κεραία δορυφορικής, γουρλώνοντας ταυτόχρονα και τα μάτια του, που τώρα φαίνονταν μέσα απ' τα γυαλιά δύο φορές μεγαλύτερα.
-"Πονείς, Κα Ανθούλα;", την διακόπτει συνειδητοποιώντας ότι η αφήγηση είχε πάρει τον δρόμο της προϊστορικής αναδρομής.
Η απάντηση δόθηκε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι της, πιάνοντας την ίδια ώρα και το αριστερό της στήθος.
Η εξέταση συνεχίστηκε στο ειδικό κρεβάτι, το οποίο διαχωρίστηκε απ' το υπόλοιπο ιατρείο μέσω ενός παραβάν όπου αποτυπωνόταν ο παγκόσμιος χάρτης τους 1453, δίνοντας την αίσθηση ότι εγώ βρισκόμουν στον Νότιο Πόλο και η πεθερά μου στον Βόρειο.
Ο επιστήμονας με τα μαύρα του ρούχα και την λευκή ρόμπα, θα μπορούσε εύκολα να είναι συμβολικά ο πιγκουίνος.
Βλέποντας την Κα Ανθούλα αγχωμένη και συνδεδεμένη με τα χρωματιστά καλώδια του ηλεκτροκαρδιογράφου, μου θύμισε εικόνα παγιδευμένου θηράματος στα δίχτυα κυνηγών κεφαλών.
-"Οκ το καρδιογράφημα", αναφώνησε με ανακούφιση ο γιατρός. "Ας κάνουμε και έναν υπέρηχο".
Ο ήχος απ' το σκεύασμα με το ειδικό τζελ, με έκανε να σηκωθώ με τρόμο απ' την καρέκλα μου. Είχε εκτιναχθεί τεράστια ποσότητα τζελ και είχε προσγειωθεί σαν μάσκα προσώπου, κατευθείαν στην πρόσοψη της Κα Ανθούλας, λες και ήταν έτοιμη για αγώνα σε ρινγκ με ζελέ.
-"Ωωω με συγχωρείς Κα Ανθούλα, κάτσε να σε σκουπίσω", είπε αγχωμένα ο Κος Στηθοσκοπάκης κόβοντας δύο μέτρα χαρτί απ' το τεράστιο επιτοίχιο ρολό.
Η εξέταση συνεχίστηκε σαν συνέντευξη σε εκπομπή για την γερμανική κατοχή, απ' την οποία κερδισμένοι βγήκαν και η ασθενής και ο γιατρός, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
-"Η καρδιά σου, Κα Ανθούλα, είναι μια χαρά για την ηλικία σου. Οι βαλβίδες χάνουν λίγο, αλλά δε μας απασχολεί", συμπληρώνει ο γιατρός, υπονοώντας ότι αυτά που αισθάνεται είναι αναμενόμενα, λόγω ηλικίας.
Ικανοποιημένη η πεθερά μου περισσότερο για την διάρκεια της εξέτασης, απ'ό,τι για την έκβασή της, έβγαλε το μαύρο πορτοφολάκι ανά χείρας και περίμενε την "ετυμηγορία".
Βγαίνοντας απ' το ιατρείο με χαιρετισμούς, γέλια και χτυπήματα στην πλάτη, αποχαιρέτισαμε τον καρδιολόγο, ελπίζοντας ότι δε θα τον ξαναδούμε σύντομα.
-"Έχε την ευκή μου", μου λέει η πεθερά μου, κοιτάζοντας με με βλέμμα ευγνωμοσύνης. "Πάμε εδά στο Σούπερ Μάρκετ να παρωμε τσουρέκι για τα παιδιά".
Τέλος
MuMu
