Μπήκα σ' ένα επώνυμο κατάστημα ρούχων βιαστικά, για να βρω κάποιες πρόχειρες, καθημερινές αλλαξιές. Απ' την βιασύνη μου σχεδόν κουτούλησα μια κυρία, λίγο πάνω απ' τα σαράντα έτη, υπερβολικά καλοντυμένη για πρωί, με πολύ προσεγμένο μακιγιάζ, λαμπερό και ενυδατωμένο πρόσωπο, πυκνές βλεφαρίδες που υψώνονταν σαν την βλάστηση της σαβάνας, φρύδια τοξοτά σαν την είσοδο της μονής Αρκαδίου, χείλη γεμάτα και φουσκωτά, σαν τα μπρατσάκια της κόρης μου για την θάλασσα και αξεσουάρ πιο αστραφτερά και απ' τον milky way (ελληνιστί Γαλαξία). Αρχικά νόμιζα ότι ανήκε στο προσωπικό του καταστήματος και προωθούσε προϊόντα, περιμένοντας να με ψεκάσει με κάποιο νέο άρωμα γνωστού οίκου. Προς έκπληξή μου την είδα να κινείται προς το ταμείο με γεμάτο το καλάθι της, συνειδητοποιώντας ότι ήταν πελάτισσα.
Κρύφτηκα πίσω απ' τα μακριά, μποέμ φουστάνια με φούντες, φοβούμενη πως αν με δει θα νομίζει, έτσι ξεμαλλιασμένη και με τις σαγιονάρες της παραλίας, ότι έκανα επαιτεία και θα με "φιλοδωρήσει", καθώς φαινόταν εύπορη. Ντροπιασμένη που ξέχασα να βγάλω τα φρύδια μου, χαμήλωσα το βλέμμα μου και κινήθηκα σχεδόν σαν αίλουρος προς το ασανσέρ. Θυμάμαι να νιώθω την μεγαλύτερη ανακούφιση του κόσμου, όταν έκλειναν οι ασημένιες πόρτες του ανελκυστήρα και πατώντας τον αριθμό του ορόφου που ήθελα να ανέβω, μου ήρθαν οι στίχοι του Βρεττού " και πετάω ψηλά, μέχρι τ' αστέρια φτάνω κι ακόμα παραπάνω".
Μόλις έφτασα στον όροφό μου, άνοιξαν οι πόρτες και νόμιζα ότι είχα ξαναβρεθεί στην είσοδο. Μια γυναίκα ίδια με την προηγούμενη. Ίδιο ξανθό, κρεπαρισμένο μαλλί, με ίδιο μακιγιάζ και χείλη και φρύδια. Καθώς το βλέμμα μου χαμήλωνε διερευνητικά, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για το ίδιο άτομο, καθώς τα ρούχα και τα αξεσουάρ ήταν διαφορετικά.
-"Δεν είναι δυνατόν, μάλλον είναι αδερφές", σκέφτηκα. Ή είχα κάτσει πολύ ώρα στον ήλιο και τα μάτια μου έβλεπαν την ίδια εικόνα, όπως το μυαλό αναπαράγει τις ίδιες αναμνήσεις στο Alzheimer's.
Κούνησα δεξιά αριστερά το κεφάλι μου, λες και αυτό θα βοηθούσε, και προχώρησα προς τους διαδρόμους με τις βερμούδες. Πανδαισία χρωμάτων. Σάστισα και αποπροσανατολίστηκα, λες και είχα βρεθεί στο τρίγωνο των Βερμούδων. Μια γυναίκα μπροστά μου, γνώριμη, είχε σκύψει να μαζέψει τις 7 βερμούδες διαφορετικού χρώματος. Με το που έστριψε και βρέθηκε απέναντι μου σε απόσταση αναπνοής, ξανασάστισα.
-Σας ξέρω; αναφώνησα.
-Я не говорю по-гречески, я русский απάντησε.
-Αχ με συγχωρείτε, excuse me, πρόσθεσα και προχώρησα.
Φυσικά και την είχα ξαναδεί. Ήταν η ίδια κυρία που είχα δει στην είσοδο και μετά βγαίνοντας απ' το ασανσέρ. Όχι, όχι δεν ήταν η ίδια, ήταν σαν εκείνες, αλλά διαφορετικό άτομο. Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε κάποια τηλεοπτική φάρσα, όπου είχαν αμολήσει ολόιδιες γυναίκες με πανομοιότυπα μαλλιά, φρύδια και χείλη και περίμεναν την αντίδραση του κόσμου στο κοινωνικό αυτό πείραμα. Κοίταζα τις γωνιές της οροφής του καταστήματος για κρυμμένες κάμερες.
Κατέβηκα προς το ισόγειο, νιώθοντας ότι βρισκόμουν σε λαβύρινθο και με απειλούσε ένα τέρας με κεφάλι Λερναίας Ύδρας. Έψαχνα την έξοδο σαν μανιακή, και μόλις βρέθηκα στο πεζοδρόμιο ένιωσα να αναπνέω.
-"Όνειρο ήταν καλέ", σκέφτηκα. Είναι δυνατόν όλες οι γυναίκες εκεί μέσα να έχουν κλωνοποιηθεί;
Αφού απομακρύνθηκα, άρχισα να ηρεμώ στη σκέψη και να λογικεύομαι. Κι όμως έτσι ήταν. Οι περισσότερες γυναίκες της εποχής μας έχουν αυτή την εικόνα. Είναι σαν ίδιες, αλλά είναι άλλες. Λες και ανήκαν σε μια μεγάλη πολυμελή οικογένεια που οι γονείς τους ξέχασαν κάθε μέθοδο αντισύλληψης, λες και ήταν διαφημιστικό για κάποιο επώνυμο οίκο, λες και είχε ανατιναχθεί κάποιο εργοστάσιο κλώνων και είχε "ξεράσει" παντού τα "προϊόντα" του. Δε διαφωνώ φυσικά στο να περιποιείται μια γυναίκα τον εαυτό της, διαφωνώ απλά στις υπερβολικές αισθητικές παρεμβάσεις. Συγκεκριμένα αυτές που σε κάνουν να μοιάζεις με άλλη από αυτή που είσαι, αλλά ουσιαστικά να μοιάζεις με την διπλανή σου.
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητό μου, πέρασα από μια τζαμαρία και είδα στιγμιαία το είδωλό μου. Ναι, θα μπορούσα να είχα βάλει λίγο κραγιόν, θα μπορούσα να είχα περιποιηθεί τα νύχια ή τα μαλλιά μου για να αρέσω σε μένα πρώτα. Δεν ήταν δύσκολο, θα έβρισκα τον χρόνο. Δε θέλω όμως να γίνω διαφορετική από αυτό που είμαι, μόνο και μόνο για να ταιριάξω στην χώρα των κλώνων. Δε θέλω χείλη σαν σαμπρέλες, βλεφαρίδες πιο ψεύτικες και απ' τον πλαστικό φίκο στο μπαλκόνι μου. Δε θέλω να περνώ από καθρέπτες και βιτρίνες και να μην με αναγνωρίζω. Προτιμώ οι "κλόουν" να είναι σε τσίρκο, και να γελώ εγώ μαζί τους και όχι εκείνοι με μένα.
Τέλος
MuMu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας