Πόσο αστείο να ξεκινάει κανείς τη ζωή του σαν την πεταλουδίτσα, με κινήσεις αέρινες, σχεδόν χορευτικές και να καταλήγει σαν ύαινα, με το τρομαχτικό ουρλιαχτό της, που θυμίζει άγριο, υστερικό ανθρώπινο γέλιο;
Όταν ξεκινάμε την επαγγελματική μας καριέρα, είμαστε γεμάτες όνειρα, κάνουμε φανταστικά σενάρια διάκρισης και επιτυχούς παρουσίας στον χώρο της δουλειάς μας. Θέλουμε να μας σέβονται, να μας αντιμετωπίζουν ισότιμα ανάμεσα στο φύλο μας, αλλά και από το αντίθετο φύλο, να εκπέμπουμε αυτοπεποίθηση και δυναμισμό, χωρίς να χάνουμε την γυναικεία μας φύση. Επιθυμούμε η εξέλιξή μας να θυμίζει την μεταμόρφωση της πεταλούδας ή το παραμύθι με το ασχημόπαπο. Διαρκώς προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε, ώστε στο τέλος να προκαλέσουμε θαυμασμό και δέος στον αποδέκτη μας. Είτε είναι αυτός εργοδότης, είτε είναι συνάδελφος. Αλλά κάπου στο ενδιάμεσο χάνουμε τον δρόμο μας. Ή τον Εαυτό μας.
Οι πολλοί και ταυτόχρονοι ρόλοι της σύγχρονης γυναίκας ίσως μας έχουν μπερδέψει και εν τέλει παιδέψει. Δεν ξέρουμε ποιον ρόλο να βάλουμε προτεραιότητα, έχοντας τον φόβο μήπως απορρίψουμε τους υπόλοιπους ρόλους, ως λιγότερο σημαντικούς. Δηλαδή, αν μια γυναίκα επιλέξει τον ρόλο του γονέα, ως κύριο ρόλο της ζωής της, σίγουρα δε θα μπορέσει να αποδώσει το ίδιο αποτελεσματικά στον ρόλο της ως επαγγελματίας και το αντίστροφο. Όταν η επιθυμία υπερέχει από τις πραγματικές δυνατότητές μας, εκεί θα συμβεί αναπόφευκτα και το χάος. Στην προσπάθειά μας να επιτύχουμε ισόβαθμη επιτυχία σε όλους τους τομείς, παθαίνουμε νευρικό κλονισμό. Και αν δεν έρθουμε σε πλήρη συναίσθηση ότι δεν μπορούμε αιωνίως να ποντάρουμε στην τελειομανία μας, σύντομα θα μας χτυπήσει την πόρτα η υπερκόπωση, η μελαγχολία ή η κατάθλιψη.
Το λυπηρό είναι ότι πριν φτάσουμε σε μια τέτοια φωτισμένη κατάσταση, σίγουρα θα έχει προηγηθεί κάπου μια "ήττα", μια αποτυχία, κρούωντάς μας τον "κώδωνα του κινδύνου" ότι οδεύουμε σε σωματική και πνευματική πτώση.
Αν είμαστε τυχερές, θα αποδεχτούμε την ανθρώπινή μας φύση, διώχνοντας την "θεϊκή" φαντασίωση. Και έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε όσα έχει να μας δώσει η ζωή και να τα ανταποδώσουμε, ίσως και στο διπλάσιο, στους αγαπημένους μας. Δεν είναι κακό να πούμε: "Δε μπορώ άλλο" ή "μπορώ μέχρι εδώ".
Αν όμως δεν τα καταφέρουμε, και πεισματικά εμμένουμε στο "παραμύθι της τέλειας γυναίκας", ακολουθούμε μια σίγουρη πορεία προς την αυτοκαταστροφή. Και ξεκινάει η λυπηρή μεταμόρφωση της ψυχής μας, από εκείνης της όμορφης πεταλούδας σε αυτή, της τρομαχτικής ύαινας.
Ο φόβος αυτός είναι περισσότερο πιθανός στον επαγγελματικό χώρο. Όπου ο ανταγωνισμός, και δη ο γυναικείος, είναι αδυσώπητος. Όποια από μας δεν καταφέρει να διακριθεί, είναι ανάξια ή περιθωριοποιημένη. Και όποια καταφέρει να ξεχωρίσει θα γίνει το "μήλον της Έριδος" ή το Μαύρο Πρόβατο. Άσε που σίγουρα μπορεί να υπονοηθεί ότι η επιτυχία είναι πλασματική ή να οφείλεται σε κάποια άλλη επιρροή. Η παρουσία μιας επιτυχημένης γυναίκας στον επαγγελματικό χώρο σίγουρα αμφισβητείται. Κυρίως από εμάς τις ίδιες. Και αυτό από μόνο του είναι άγριο και άδικο. Πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει την αξία της, σε καθημερινή βάση, σε αντίθεση με τον άντρα, όπου η επιτυχία του είναι συνώνυμο του φύλου του και αναπόφευκτη συνέπεια.
Έχουμε τόσες προσδοκίες απ' τον εαυτό μας, που στο τέλος τον χάνουμε ή τον αλλοιώνουμε.
Και όταν τον χάνουμε γινόμαστε όλα όσα σιχαινόμαστε. Πικρόχολες, κάνοντας επίθεση ακόμα και στο ίδιο μας το φύλο. Το βλέμμα γίνεται πιο σκοτεινό, σχεδόν βλοσυρό, γιατί κυριεύεται από ζήλεια. Γιατί αυτή και όχι εγώ. Και τότε το εργασιακό περιβάλλον γίνεται πιο τοξικό από ποτέ.
Και εκεί που κάποτε κατοικούνταν από χρωματιστές, ονειροπόλες και χαρισματικές πεταλούδες, καταλαμβάνεται από αγέλη υαινών, που δρούν υποχθόνια, άγρια και αιμοβόρα, που με μεγάλη ευκολία μπορούν να θρυμματίσουν ακόμα και τα οστά της επικείμενης λείας τους.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και ενδοσκοπικό.
Τι θες να είσαι τελικά; Πεταλούδα ή Ύαινα;
Τέλος.
MuMu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας