Όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται, όλα είναι ρόδινα στην αρχή. Πεταλούδες, λουλουδάκια, καρδούλες αιωρούνται μαγικά γύρω σου, λες και έχεις πάρει παραισθησιογόνες ουσίες ή έχεις πιεί ένα βαρέλι κρασί. Βλέπεις το έτερόν σου ήμισυ ως χολιγουντιανό αστέρα του κινηματογράφου, ροκ σταρ της μουσικής βιομηχανίας, αστροφυσικό, πολιτική ή καλλιτεχνική ιδιοφυΐα. Μα και η φυσική του κατάσταση είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, θυμίζοντας ομοίωμα αρχαιοελληνικού αγάλματος που αγγίζει την τελειότητα. Αν του λείπουν μαλλιά, τον βλέπεις τριχωτό. Αν του λείπουν δόντια, τον βλέπεις με το ωραιότερο χαμόγελο του κόσμου. Αν το χιούμορ του είναι ανύπαρκτο, γελάς υστερικά σαν ύαινα. Είναι λες και η όραση και η ακοή υπόκεινται κάποια χημική αντίδραση, κάνοντας τα αισθητήρια όργανά μας να τα αντιλαμβάνονται όλα πιο όμορφα, μέσα από κάποιο μαγικό φίλτρο.
Και σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που γνωρίζουμε έναν τέτοιο σύντροφο και που πιθανόν πρόκειται να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί, μια σκέψη που ίσως έως τώρα δεν είχε περάσει ποτέ απ' το μυαλό.
Και συμβαίνει το αναπόφευκτο. "Μπαίνει η κουλούρα, το ιερό στεφάνι, με δόξα και τιμή". Και προπαντός αγάπη. Είστε πλέον το ζεύγος Κοκοβίκου. Αυτό το σύμβολο της "ένωσης" βέβαια στη συνέχεια μπορεί να αλλάξει συμβολισμό είτε σε φωτοστέφανο, είτε σε θηλιά. Ανάλογα.
Απ' την άλλη μεριά, όταν δύο τζιτζίκια γνωρίζονται, αυτόματα υπάρχει η τέλεια χημεία, η ιδανική σύνδεση. Το "μυστικό" της ελαφρώς βαρετής αλλά επιτυχημένης αυτής σχέσης θα αποκαλύψω στο τέλος.
Κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε εξ αρχής είναι ότι "βλέπουμε ό,τι θέλουμε". Απέναντί μας έχουμε ένα άτομο που εξιδανικεύεται απ' τις επιθυμίες μας. Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο-πλαστελίνη, που καλουπώνουμε με τα εργαλεία της φαντασίωσής μας στα δοχεία των προσδοκιών μας, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψην ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ήδη ολοκληρώσει το χτίσιμο της προσωπικότητάς και της συμπεριφοράς του. Ώσπου μια μέρα κάτι συμβαίνει και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Δραματικά. Νέα σεζόν της ίδιας σειράς αρχίζει και λέγεται: "Απόδραση απ' την σφαίρα της φαντασίας και προσγείωση στην πραγματικότητα". Ο πρωταγωνιστής δεν είναι όπως της πρώτης σεζόν. Ασχήμηνε, γέρασε, έγινε αλλόκοτος, δεν γελάει, γκρινιάζει, είναι ψυχρός, "στον κόσμο του". Έγινε "αντι-ήρωας". Και εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα στη σχέση. Μα είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος που πρωτογνώρισα; Όχι, όχι μάλλον "έκρυβε" τον πραγματικό του πρόσωπο, λέμε στον εαυτό μας ουσιαστικά κοροϊδεύοντάς τον.
Στην πραγματικότητα έγινε το αντίθετο. Εμείς αλλάξαμε οπτική πλευρά. Ίσως και να διαφοροποιήθηκαν οι προτεραιότητές μας με συνέπεια να γίνει ανακατεύθυνση της δυναμικής στη σχέση. Ίσως δεν υπήρχε ποτέ αυτή η ηρωική φιγούρα που είχαμε αποδόσει στον άλλον. Ίσως ο ήρωας που ψάχνουμε είναι απ' την αρχή θαμμένος μέσα μας και βαθιά επιθυμία μας είναι να βρεθεί κάποιος να τον ανακαλύψει και να τον φέρει στην επιφάνεια. Ίσως όταν συμβαίνει αυτό, κάποιοι να ενδυναμώνονται σε τέτοιο βαθμό που νιώθουν την ανάγκη να κάνουν αλλαγή, επιλέγοντας να απομακρυνθούν απ' το ταίρι τους ή θέλοντας να βρουν ένα νεότερο ή καλύτερο "μοντέλο". Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτονομίας μπορεί να προκαλέσει αλληλεξάρτηση, και όταν αυτά με τον καιρό αποκτώνται, η σχέση αλληλεξάρτησης παύει να υφίσταται.
Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, όμως, για να αντέξουν στο χρόνο, πρέπει να έχουν ουσιαστική "υποδομή", διαφορετικά θα καταρρεύσουν με τις πρώτες "μπόρες".
Πριν λοιπόν αρχίσουμε να εξαπολύουμε απειλές, καταγγελίες, ευθύνες στον άλλον, το πρέπον θα ήταν να κάνουμε μια ειλικρινή ενδοσκόπηση. Και έπειτα να έχουμε την τόλμη να επιλέγουμε έναν σύντροφο όχι για να υποσκελίζουμε ή να υποβαθμίζουμε, αλλά για να τον βοηθάμε να αναδειχθεί. Είμαστε με τον άλλον για να βγαίνει ο καλύτερος Εαυτός μας, όχι το αντίθετο. Άλλωστε ο Δημιουργός, επέλεξε τον πολύπλοκο άνθρωπο να πειραματιστεί, να εξερευνήσει τα όρια και τις δυνατότητές του.
Διαφορετικά θα μας είχε κάνει όλους τζιτζίκια, με το αρσενικό να είναι κουφό και το θηλυκό να είναι μουγκό. Η τέλεια, αλλά βαρετή σχέση.
Τέλος
MuMu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας