Προς την Αίγινα

BUZZING..in your ear

Ανέβηκα σ' ένα πλοιάριο, στον Πειραιά, μικρό και παλιό, από εκείνα τα σκωροφαγωμένα, που αναρωτιέσαι αν θα φτάσει στον προορισμό του. Κάνω το σταυρό μου πιο συνειδητά από ποτέ.

Ο ελεγκτής εισητηρίων, που με περιμένει στην είσοδο, βαριέται θανάσιμα, φαίνεται στο βλέμμα του, που μετά βίας το σηκώνει μέχρι το επίπεδο των χεριών μου, ίσα ίσα να επικυρώσει το απόκομμα. 

-Ευχαριστώ, του λέω ζωηρά, μήπως και ξυπνήσει απ' τον λήθαργο του, αναζητώντας έστω ένα μούγκρισμα του. 

Μάταια προσπάθεια.

Προσπαθώ να ισορροπήσω τον εαυτό μου ανεβαίνοντας την στενή σκάλα, υπενθυμίζοντάς μου με σκληρό τρόπο τα κιλά που δεν εχασα για το ερχόμενο καλοκαίρι. 

Η αλμύρα είχε ποτίσει την κουπαστή και σε κάθε βήμα ανέμιζαν τα φρεσκολουσμένα μου μαλλιά.. Ήμουν σίγουρη πως το σούρουπο θα αντανακλούσε το ηλιοβασίλεμα πάνω στα λιγδιασμένα μου μαλλιά.. 

Μόλις μπήκα στο εσωτερικό του πλοίου, μου ήρθε μυρωδιά, μίξη από από πετρέλαιο, τσιγάρο και καφέ.. Έψαξα να βρω μια θέση απομονωμένη, μακριά από άλλους συνεπιβάτες και βρήκα μια γωνιακή, κιτρινισμένη από τσιγάρα και καθήμενους, κοντά σ ένα παράθυρο, που μετά βίας έβλεπες έξω το γαλάζιο. 

Απέναντι μου έκατσε μια κυρία με κόκκινο, φουντωτό μαλλί, μαύρο κολάν και χρυσάφι μπλουζάκι, που το πρόσωπο της το έκρυβαν μεγάλα μαύρα γυαλιά. Κάθε 2 λεπτά άλλαζε σταυροπόδι και παράλληλα άλλαζε και πορεία στην ματιά της, σαν να έψαχνε κάποιον ανυπόμονα. Αριστερά στο βάθος καθόταν ένα ζευγάρι νέων, όπου φαινόταν απ' το κοίταγμα του ενός προς τον άλλον πως υπήρχε ερωτικό ενδιαφέρον και απ' τους δυο. Πίσω από εμένα είχε ξαπλώσει ένας μεσήλικας, και ροχάλιζε, δηλώνοντας την παρουσία του. Πιτσιρίκια έτρεχαν πέρα δώθε, φωνάζοντας, κλαίγοντας και γελώντας σαν να μην τους καιγόταν καρφί για τους υπόλοιπους.

Κόσμος περνούσε συνέχεια από μπροστά, ψάχνοντας τρόπους να περάσει η ώρα. Μετά από 1 ώρα και 15' έφτασα στην Αίγινα. Όμορφο λιμάνι, όμορφη υποδοχή νησιού. Τα στενοσόκακα πολύ γραφικά, μαγαζάκια γουστόζικα και πώληση προϊόντων με το αγαπημένο φυστίκι παντού.

Αρπάζω ένα χωνάκι με φυστίκι παγωτό και κατευθύνομαι προς την στάση του λεωφορείου για την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Μπαίνοντας στο λεωφορείο αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει καμία θέση κενή και πιάνει η άκρη του ματιού μου 2 άδειες στο πίσω μέρος. Χαρούμενη ότι θα απολάμβανα το παγωτό καθιστή, βλέπω ένα παιδί να κοιμάται οριζόντια στις δύο θέσεις. Παρέμεινα όρθια καθ'όλη τη 15 λεπτή διαδρομή, γλείφοντας συχνά το νόστιμο παγωτό, αλλά με άγχος να μην στάξει στην φαλάκρα ενός κυρίου που καθόταν από κάτω.

Φτάνοντας στον υπέρλαμπρο ναό του Αγίου Νεκταρίου, και η ζέστη να χτυπάει κόκκινο, κατευθύνομαι προς την κύρια πύλη. Αφού άναψα τα κεράκια μου και προσευχήθηκα, ανέβηκα το δρόμο που οδηγούσε στο κοιμητήριο με το σκήνωμα του Αγίου και την κάρα του. Με συνεπήρε το μέρος, ανατρίχιασα και συγκινήθηκα από τον ήχο μέσα απ' τον τάφο του, και προσευχήθηκα μέσα απ' τη καρδιά μου. Έφυγα βουρκωμένη αλλά πλήρης που βρέθηκα στο ευλογημένο εκείνο μέρος.

Περιμένοντας στην στάση, απέναντι ήταν μια ταβέρνα με δυο-τρεις άντρες με φανέλες, που επίναν κρασί και είχαν τέρμα το άσμα " Μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία..", διακόπτοντας απότομα την μυστικιστική διάθεση που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή. Η επιστροφή στο λιμανι μου φάνηκε πιο σύντομη, ίσως γιατί σκεφτόμουν διάφορα και χάζευα τις όμορφες εικόνες έξω.

Αφού περπάτησα λίγο στα στενά του λιμανιού, κατευθύνθηκα προς το πλοιάριο που πλησίαζε να δέσει.

Στον γυρισμό ένιωθα μεγάλη ηρεμία εσωτερική αλλά και κούραση εξωτερική. Ίσως η προσευχή να θεωρείται τελικά πνευματική άσκηση μεγαλύτερης έντασης απ' την σωματική άσκηση.. Έφτασα πάλι στο λιμάνι του Πειραιά με το καυσαέριο και τους βιαστικούς περαστικούς, το σούρουπο, νιώθοντας πιο βρώμικη από ποτέ, λόγω του ταξιδιού, αλλά πιο γεμάτη και φωτισμένη λόγω προορισμού. 

Τέλος

MuMu