Γνώρισα μια γυναίκα, την Νάταλι, καλοστεκούμενη, γύρω στα 50, αλλά φαινόταν πολύ νεότερη λόγω σωματότυπου, ενέργειας και διάθεσης. Μένει δίπλα μου, στο διαμέρισμα του airbnb του σπιτονοικοκύρη μου, μαζί με μια φίλη της Σέρβα και τους δύο γιούς της, κάνοντας non stop διακοπές για το καλοκαίρι. Γεννημένη στη Σερβία, ζει ως Αμερικανίδα πολίτης στο Νέο Μεξικό, έχοντας σπουδάσει ψυχολογία αλλά εξασκώντας το πολύ πιο κερδοφόρο επάγγελμα του stock broker, ελληνιστί μεσίτρια, που έχει μεγαλύτερη αίγλη στις Η.Π.Α. απ' ό,τι στην Ελλάδα.
Ξεκινήσα να μιλώ μαζί της ως μεταφράστρια μεταξύ εκείνης και της σπιτονοικοκυράς μου, που η μοναδική αγγλική λέξη που ξέρει ήταν το THANK YOU και μετά την αποχώρηση της τελευταίας, συνεχίσαμε την συζήτηση και γνωριμία.
Άρχισε να με ρωτάει για το αν γνωρίζω πόσο θα κόστιζε να νοίκιαζε ένα τέτοιο διαμέρισμα τον χειμώνα για ένα εξάμηνο, πόσο κοστολογούνται γενικότερα τα ακίνητα στην Κρήτη, την νοοτροπία των κατοίκων κλπ. Ζητούσε πληροφορίες γιατί ενδιαφερόταν να βρει ένα σπιτικό, για κάποιους μήνες, οταν δεν θα εργαζόταν εκείνη και ο φυσιατρος σύζυγος της. Είχαν δει και άλλα ακίνητα στην Πορτογαλία, Κροατία, Σερβία, Ιταλία, Ισπανία και η Ελλάδα ήταν ένα απ' τα μέρη που εξερευνούσαν.
Όση ώρα μιλούσα μαζί της, μαγεμένη απ' τις δυνατότητες που είχε αυτή η γυναίκα να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε, ένιωσα μια "δυνατή σφαλιάρα" συνειδητοποίησης ότι η ζωή που ζούμε με τα παραδοσιακά πρότυπα εδώ στην Ελλάδα είναι μίζερη. Το ότι είχε αφήσει πίσω τον σύζυγό στις ΗΠΑ να δουλεύει (έχοντας εκείνος μια δεκαετία ακόμα εργασίας μέχρι την σύνταξη) και έκανε "έρευνα αγοράς" σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, για τις τελευταίες δεκαετίες της κοινής τους ζωής, μου έδινε να καταλάβω ότι αυτή είναι μια γυναίκα δυνατή, αυτόνομη, ανεξάρτητη, αποφασιστική.
-"I love you baby", είπε στον άντρα της φευγοντας, "but I have to do what feels right for me or else I'll f@cking suffocate "."I need to find a place for us, cause I f@cking hate where we live".
Είχε νιώσει τόση απόγνωση ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας, που ένιωσε ψυχική και πνευματική δυσφορία. Η εγκληματικότητα της κομητείας που ζούσαν είχε δημιουργήσει επιπλέον νέους φόβους στο ζευγάρι για την οικογένεια τους.
Μου είπε τα σχέδια της να πάει μετά την Ελλάδα στην γενέτειρα της, την Σερβία, μετά στην Κροατία, στην Πορτογαλια που ήταν η απόλυτη επιλογή του συζύγου της για να βρουν το παραθεριστικό τους σπίτι, έπειτα θα έμενε ένα μήνα στην Ιταλία, κάνοντας ένα road trip με τους γιους της. Συνέχισε λέγοντας μου για την πορεία που είχαν αποφασίσει τα παιδια της να πάρουν, επαγγελματικά και εκπαιδευτικά. Μιλήσαμε για περίπου μισή ώρα στα όρθια, αλλά ήταν τριάντα λεπτά από τα πιο διαφωτιστικά λεπτά της ζωής μου. Και την κοίταζα με θαυμασμό. Όχι για την εμφάνιση της, αλλά για τα λεγόμενα της, τα όνειρα της, τις σκέψεις της.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μου για να πάρω τα παιδιά μου απ' το σχολείο, με κυρίευσε ένα συναίσθημα που στα αγγλικά λέγεται "getting overwhelmed".
Μόλις έβαλα το κλειδί στην μίζα, κατάλαβα ότι η καθημερινότητα μας εδώ, και λέγοντας "εδώ" δεν εννοώ την επαρχία, αλλά την στενόμυαλη, προδιαγεγραμμένη πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η Ελληνίδα, η ελληνική οικογένεια κλπ., είναι προκαθορισμένη με το που γεννιέται. Οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε παρεκκλίνει αυτού του "γνωστού δρόμου" διαφοροποιείται. Μπορεί και να απομονώνεται. Όταν αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος ότι η πορεία του στη ζωή είναι προκαθορισμένη από κάτι ή κάποιον άλλον, πανικοβάλλεται. Και εκείνη είναι η στιγμή της αυτοκριτικής, της αναθεώρησης, της επιλογής, της παρανόησης,της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης. Νιώθει την Ελευθερία του να του την καταπατούν ή και να την κακοποιούν.
Καθώς οδηγούσα, με ανοιχτά τα παράθυρα και τον ζεστό αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω να ζω μίζερα, με άγχος, με αρνητικές σκέψεις που μου αντλούν όλη μου την ενέργειά και να αφουγκραστώ την παραμικρή λεπτομέρεια γύρω μου που λέγεται ΖΩΗ. Ήταν παντού. Την έβλεπα. Στα φύλλα των δέντρων που θρόιζαν, στα πουλιά που πέρναγαν βιαστικά στον ουρανό, στο οδόστρωμα που που έκαιγε αλλά ένιωθες τις δονήσεις απ' τα οχήματα, λες και ήταν ζωντανός οργανισμός.
Έβαλα την μουσική στο τέρμα και απόλαυσα την ταχύτητα, την διαδρομή, την ολότητά μου μέσα στην μοναχικότητα της στιγμής. "Πόσο τυχερή είμαι τώρα σ αυτό εδώ το αυτοκίνητο" σκέφτηκα. Όχι άλλη γκρίνια, τοξικότητα και μιζέρια από κανέναν. Και κυρίως από μένα την ίδια.
Και Εσύ που με ακούς και με διαβάζεις. Πόσο πολύ θα ήθελα τούτο το λεπτό να έρθω να σε αρπάξω, να σε βάλω στη θέση του συνοδηγού, να σου δώσω ένα φιλί, προσθέτοντας μουσική, άνεμο, ελευθερία στιγμής, ταχύτητα και να σε πάω στο πιο ανατολικό σημείο του νησιού, αμίλητοι, ήρεμοι, να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να επιστρέψουμε στον Εαυτό μας.
Τέλος
MuMu
Μας παρασέρνει η καθημερινότητα που έχουμε στήσει, που τη στήσαμε με άλλες προοπτικές και αλλιώς μας βγήκε λόγω εσωτερικών παραγόντων αλλα και εξωτερικών που δε λάβαμε υπόψιν μας! Να ξανασκεφτούμε να κάνουμε το feedback που διαβάζουμε στα συγγράμματα για την διασφάλιση της ποιότητας του προϊόντος. Το προϊόν είναι η ζωή μας, το πιο πολύτιμο, μην το ξεχνάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς!! 🙂
Διαγραφή