πίνακας του Πικάσο του 1938 «Femme au beret rouge-orange» (Γυναίκα με πορτοκαλί μπερέ), ο οποίος απεικονίζει την ερωμένη και μούσα του καλλιτέχνη, Μαρί Τερέζ Βαλτέρ.
Πρωί Σαββάτου.
Ξυπνάω μέσα σε μια λίμνη ιδρώτα, με χείλη ξεραμένα από αφυδάτωση.
Σηκώνομαι σπασμωδικά, σαν να είμαι κάποιο χαλασμένο ιαπωνικό ρομπότ που έχει ξεφορτίσει η μπαταρία του, μπερδεύοντας ποιο είναι το αριστερό και ποιο το δεξί μου πόδι. Τελικά τα καταφέρνω. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και αντικρίζοντας την θέα του παραθύρου μου, προσπαθώ να ξεμπλέξω προσωρινά τα μαλλιά μου, χτενίζοντας τα με τα δάχτυλα, σαν να ήταν επαγγελματική βούρτσα κομμωτηρίου. Τεντώνω πίσω τις ωμοπλάτες, πιστεύοντας ότι έτσι θα παραπλανήσω το κορμί να νομίσει ότι γυμνάζεται, ακούω τα λυτρωτικά "κρακ", παίρνω μια βαθειά ανάσα και αναφωνώντας βογκητά σηκώνομαι όρθια. Στέκομαι για πέντε δευτερόλεπτα σε ακίνητη θέση, κρατώντας την μέση μου, να βεβαιωθώ ότι δεν θα οπισθοδρομήσω. Ξεκινώ να περπατώ και να χορεύω θρακιώτικο την ίδια στιγμή, κάνοντας διπλά βήματα προς τ αριστερά, μονά προς τα δεξιά.
Τελικά ισορροπώ κ κατευθύνομαι προς την κατοικία του μεγαλύτερου εχθρού μου το πρωί, "το μέρος".
Αμέσως μετά την πρωινή μου υποχρέωση, κατευθύνομαι προς τον εχθρό..τον Καθρέφτη.
Ο Καθρέφτης είναι μια ανακάλυψη του ανθρώπου, που δε μπορώ να την χαρακτηρίσω ως μια από τις μεγαλύτερες του, αλλά σίγουρα ήταν μια απ' τις πιο χρήσιμες. Πιστεύω μάλιστα ότι κάποιο τσαντισμενο Homo όταν αντίκρυσε το είδωλό του για πρώτη φορά σε κάποιο ρυάκι, αποφάσισε να αναβαθμιστεί τουλάχιστον εξωτερικά. Και αυτό σίγουρα θα ήταν θηλυκού γένους.
Άρα μέσα σε όλα εκείνα τα εργαλεία που κατασκεύασε για την επιβίωση του εξελικτικά το γένος Homo, ήταν αναμφίβολα και κάποιο είδος ειδωλοκατόπτρου. Και σ' εκείνο ακριβώς το σημείο ξεκινάει η ιστορία του σύγχρονου Neanderthal και συνεχίζει έως και σήμερα με τις παγκόσμιες αλυσίδες κέντρων ομορφιάς και πλαστικής αποκατάστασης. Με την εμφάνιση της εποχής του Plasticthal.
Στέκομαι μπροστά του στην αρχή δειλά κ χωρίς να τον κοιτώ. Σαν να ήταν κάποιο ερωτικό μου ενδιαφέρον στο σχολείο. Αναρωτιέμαι ποιον σουρεαλιστικό πίνακα του Πικάσο, θα αντικρίσω αυτή τη φορά. Ναι, σήμερα είμαι "η Γυναίκα με τον πορτοκαλί μπερέ". Η δε μύτη είναι αντιγραφή της δικής μου. Μπερέ φυσικά δεν φορούσα αλλά τα μαλλιά μου είχαν τέτοια φόρμα απ' την ολονύκτια ζέστη και υγρασία, που είχαν μετασχηματιστεί σε μια ορθογώνια μάζα, ενώ η αντηλιά που ερχόταν απ' το παραθυράκι της ντουζιέρας, φώτιζε ακριβώς αυτό το σημείο, προσδίδοντας του ένα χρώμα του ηλιοβασιλέματος, παρόλο που ήταν η ανατολή.
Ξεκινάω να πλένω με κρύο νερό το πρόσωπο μου και αμέσως η ψυχολογία μου αλλάζει. Νιώθω την εσωτερική θερμοκρασία μου να πέφτει και ταυτόχρονα να ελαττώνονται οι παλμοί της καρδιάς μου. Συνεχίζω να αφήνω το κρύο νερό να πέφτει πάνω μου, και με κλειστά μάτια να ευγνωμονώ για το πόσο τυχερή είμαι που είμαι ζωντανή τούτη τη μέρα του Αυγούστου. Ανοίγω τα μάτια μου και με βλέπω πιο καθαρά. Χαμογελώ. Χτενίζω τα μαλλιά μου αργά και συνεχίζω να με κοιτώ. Βάζω την κρέμα μου και με κοιτώ. Πλένω τα δόντια μου και με κοιτώ. Παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου μου, καταλήγοντας πάντα στα μάτια. Αυτά άλλωστε λένε ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής, και όχι τυχαία. Βάφομαι διακριτικά, τονίζοντας πάντα τα μάτια. Πρωταγωνιστής σήμερα είναι τα μάτια. Ακόμα και η μύτη μου σχεδόν εξαφανίστηκε. Μόνο αυτά έχουν σημασία σήμερα. Σκέφτομαι, πόσες φορές έχουμε δει τον εαυτό μας στον καθρέφτη, απαξιώνοντας την εικόνα που βλέπουμε; Όχι σήμερα. Σήμερα μου αρέσω, νιώθω δυνατή, σήμερα θα τα καταφέρω.
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον Καθρέφτη, του στέλνω ένα πεταχτό φιλί, γυρίζω την πλάτη και κλείνοντας πίσω μου την πόρτα, του φωνάζω: Τα λέμε αύριο.
MuMu
